Soccer Mommy - Kort maar krachtig

Dok Gent, 13 september 2018

Soccer Mommy - Kort maar krachtig

Een paar maand geleden kwam 'Clean', het debuut van Soccer Mommy uit. Wij waren er weg van en dus wilden we ook haar eerste show op Belgische bodem niet missen. We kregen er Brooke Bentham gratis bovenop.

Brooke Bentham komt uit het grimmige noorden van Engeland. En dat was eraan te zien, toen ze het podium van DOK opstapte. Met haar blik had ze moeiteloos de supporterclans van United en City uit haar eigen Manchester in haar eentje uit elkaar gehouden.

Ook in het rudimentaire gitaarspel zat iets grimmigs en donkers. Met de duim sloeg ze enkel de dikste snaren aan waardoor ze even dreigend klonk als de een Engelse hagelstorm. Maar dan trok Bentham haar keel open en steeg daar een engelenstem uit. En wat een oprechte teksten! Alleen jammer dat deze Rubensiaanse cherubijn geen band bij zich had, want zo in haar eentje kon ze, ondanks deze sterktes, niet blijven boeien. Daarvoor was het gitaarspel te simplistisch en niet alle liedjes even sterk.

Maar check die nieuwe single Out Of My Mind, die ze schreef samen met Bill Ryder-Jones, toch maar even. En die nieuwe, nog onbekende track, die we hier gemakshalve Been A Long Time noemen, behoorde tot haar beste liedjes. Wij houden haar vanaf nu alvast in het oog.

Maar we waren natuurlijk gekomen voor de in Zwitserland geboren, maar vanuit Nashville opererende Sophie Allison en haar band Soccer Mommy. Debuutalbum ‘Clean’ werd de voorbije maanden een dierbare compagnon de route en daarom wilden we die eerste passage door ons land onder geen beding missen.

Net als Bentham heeft de nu twintigjarige Allison de nodige complexen moeten overwinnen. De onzekerheid, die uit haar teksten naar voren komt, bleek echt gemeend, ook al dateren die gevoelens vooral uit haar tienerjaren.

“I wanna be that cool”, zingt ze in Cool en dus stond ze daar in een salopette, op hippe dadsneakers van Balenciaga en met een piercing door het wipneusje. Maar toch kon ze de onzekerheid niet verstoppen. De setlist was bijvoorbeeld krek dezelfde als die van de voorbije shows. Lekker veilig heet dat dan.

Nu komt ze daar nog mee weg, natuurlijk. Het was, zoals gezegd, de eerste keer in onze contreien. En dit mag dan wel rechttoe rechtaan indierock zijn, de songs stonden als een huis en vriendje en gitarist Julian Powell trok zowat elke guitarface uit het grote gitaristenboek waardoor er toch ook nog iets te glimlachen viel.

Ook de ritmesectie was fantastisch. Ryan Elwell, die nochtans niet meespeelt op de plaat, drumde solide en speels en Graeme Goetz baste zoals een bassist in dit soort bands dat hoort te doen: onopvallend maar betrouwbaar.

Misten we bij Bentham een band, dan stond bij Soccer Mommy de geluidsmuur van de groep soms de intensiteit van de teksten in de weg. Dat was ook al zo op de plaat, maar Allison loste dat op door in het midden van de set drie nummers solo te spelen: I’m On Fire van Bruce Springsteen in een tedere, uitgeklede versie, Still Clean en oudje Allison.

Goed gezien, want toen daarna de band terugkwam voor hoogtepunt Scorpio Rising, was het overweldigende effect van die song des te sterker. Daar had de set ook moeten eindigen, maar Allison breide er ook nog in haar eentje het oude Waiting For Cars aan, een nummer uit een verzameling oude bandcampnummers ‘Collection’. Het had niet gehoeven, maar zelfs nu stonden we voor tien uur alweer op de straat.

Zowel de defensieve houding van Bentham als de onzekerheid van Allison zijn nergens voor nodig. We zagen twee sterke jongedames, waar we zeker nog van gaan horen.

Soccer Mommy gemist? Op 20 oktober staat ze in het Depot als support voor Kacey Musgraves.

15 september 2018
Marc Alenus