Soak - Feeëriek Iers

Botanique, Brussel, 1 oktober 2015

Denk aan Ierse muziek en je denkt aan hemelse stemmen, meeslepende melodieën en meer dan een zweem van weemoed. Bovendien begrijp je ook nooit helemaal waar die Ieren het nu precies over hebben; alsof de liedjes uit een betoverd woud komen, waar alles net dat tikkeltje anders is dan je gewend bent.

Denk daaraan en je hoort dat SOAK haar afkomst allesbehalve verloochent. Het meisje in het zwart, geboren als Bridie Monds-Watson, is nog altijd maar negentien. Vorig jaar werd ze door de BBC al bejubeld als deel van de Sound of 2015 lijst, om vervolgens in mei van dit jaar met haar fraaie debuut ‘Before We Forget How To Dream’ op de proppen te komen.

Voor een volgestouwde Rotonde begon ze in haar eentje. Met twee vingers plukkend aan een semi-akoestische Gibson, zette ze Shuvels in, waarna ze op een akoestische gitaar aan een ons onbekend nummer begon. Logisch, zo bleek, wanneer we achteraf op de playlist zagen dat het om een "new song" ging.

Een eerste zucht van herkenning – of was het adem happen? – ging door de zaal wanneer de eerste tonen van Blud klonken. Daarvoor werd Monds-Watson bijgestaan door haar band, bestaande uit een drummer en een manusje van alles die zowel gitaar, bas, toetsen en loops beroerde.

Nagenoeg alle geluid was gedrenkt in reverb en delay, wat samen met SOAKs feeënstem zorgde voor een beklijvende sfeer die het hele uur als een dikke mist over de zaal bleef hangen.

Hoogtepunten waren B a noBody en Sea Creatures, die ook op het album hoge toppen scheren. Oh Brother sloot de set passend af: scheurende gitaren, bedolven onder de effecten, leidden het nummer in, en het werd afgesloten met het soort van spastisch feedbacken dat Monds-Watson vast bij shoegazende, muzikale helden van haar heeft gezien.

Als toegift kwam ze nog een keer in haar eentje terug, gewapend met de akoestische gitaar, en ze bezwoer het tegenpruttelende publiek dat dit echt het laatste nummer zou worden. Een krachtige versie van Bonnie Raitts Can’t Make You Love Me later, bedachten we ons dat die gasten van de BBC nog zo’n slechte smaak niet hebben. Lang niet zelfs!