Snarky Puppy - Jazzhopworldfunk in cinemascope

Ancienne Belgique, 9 mei 2017

De AB backstage, enkele uren voor showtime: Snarky Puppy schuift in alle rust aan het buffet. Roadies en muzikanten kickeren een balletje, bellen naar vrouwlief of spelen wat met de smartphone. Stilte voor de storm. Hoofd-puppy Michael League is in geen velden of wegen te bekennen. Hij buigt zich wellicht over de strategie van de avond. Want Snarky Puppy is geen one-trick pony en geen twee concerten zijn hetzelfde. Iets na negenen volgt het bewijs. En de triomf.   

Michael League - bassist, componist en producer - is een slimme kerel. Recent nog ontwierp hij het oorverdovend stille geluidspallet van David Crosby’s ‘Lighthouse’ (2016). Hij is ook de zorgzame vader  van zijn eigen label / artiestenfamilie GroundUp en laat geen kans onbenut om zijn stal te promoten. Terecht, want er zitten raspaarden tussen, zoals het vernieuwende House of Waters. Het trio uit Brooklyn tekende meteen voor een van de meest triomfantelijke voorprogramma’s die we ooit zagen.

House Of Waters speelt een pittige vorm van wereldprog, die pas echt ontbrandt in een livesetting. Blikvanger is de breed glimlachende Max ZT en zijn hammered dulcimer: een besnaarde sjoelbak die wordt bespeeld met twee houten lepels en wondere oosterse klanken produceert. We zagen er weleens een straatmuzikant op timmeren, maar nooit zo virtuoos en geestverruimend als wat Max ZT uitstak.

Met songs als 17 en In Waves ontlokten hij, de vinnige bassist Moto Fukushima en drummer Ignacio Rivas Bixio extatisch geschreeuw en geklap aan het publiek. De buren van de AB zullen ervan opgekeken hebben: “Wat beginnen ze vroeg vandaag”. Jammer dat  House of Waters al door de cd-voorraad heen zat want de ‘Hendrix van de hammered dulcimer’ en de zijnen hadden ferm wat poen kunnen scheppen.

Zodra Snarky Puppy het podium betrad, begon de menigte te kwispelen. Dat rabiate fans van alle leeftijden wekenlang uitkeken naar dit moment, hing gewoon in de lucht. Voor Snarky Puppy, dat enkele dagen eerder de grootste show uit zijn carrière speelde in een uitverkocht Brixton Academy, is het een steeds vertrouwder tafereel. En te denken dat de band jarenlang door de States trok zonder er ook maar een dollar aan over te houden.

Ondertussen heeft de band drie Grammy Awards op de schouw. De meest recente winnaar? Het lichtjes briljante ‘Culcha Vulcha’, dat in de Ancienne Belgique een uitgebreide showcase kreeg. Beep Box, GØ, Tarova, Gemini, Big Ugly, … passeerden de revue. En ook al zijn de songs nog zo vers, de zaal zong melodieën mee en anticipeerde op schijnbaar iconische licks en fills. Alsof het om een uitvoering van ‘Dark Side Of The Moon’ ging.

Er weerklonken heel wat verzoekjes vanop de begane grond. Maar League verzon wat beters: een blik of een knik volstond om één van zijn luitenants solo op oorlogspad te sturen. Elke solo bleek episch, ontroerend, opzwepend, of een combinatie van die drie. Van de voorzichtig opbouwende, teasende sax-exploratie van Chris Bullock aan de kop van het concert, tot de technojazz-fantasieën van keyboardist Bill Laurance in de staart.

Chris McQueen speelde verschroeide gitaarsolo’s, maar kwam niet altijd zelfzeker voor de dag in de subtielere partijen; dat in tegenstelling tot Mike ‘Maz’ Maher, trompettist en lolbroek van de bende, en zijn blazende kompanen. Saxofonist en pokerface Bob Reynolds nagelde het publiek aan de grond met een minutenlange solo in publieksfavoriet Lingus ('We Like It Here'). Justin Stanton op zijn beurt switchte met het grootste gemak tussen trompet en klavier. Zijn battle met de Fender Rhodes van Bill Laurance op Tarova liet diepe sporen na.

Opvallend: de ritmesectie beperkte zich tot een ondersteunende rol; behalve in toegift What About Me?, een toepasselijke moment voor League en drummer Larnell Lewis om eindelijk in solo in actie te komen. Het “hour of solo bass” dat League - altijd bijdehand - beloofde voor de bisronde, kwam er (gelukkig) niet.  

Snarky Puppy propte iets meer dan anderhalf uur vol oosterse lounge, versplinterende fusion, golvende r&b, onbeschaamde dance en buitenaardse schoonheid. Je hersenen kregen zo veel indrukken te verwerken dat ze zelfs uren later de slaap niet wilden vatten. Met wijd opengesperde ogen staarden we naar het plafond en speelden we de bizarre film opnieuw af. In technicolor en cinemascope.