Smashing Pumpkins - De lange gitaarmuur
Vorst Nationaal, 11 november 2011
Zeggen dat de hoogdagen van Smashing Pumpkins al ettelijke jaren achter ons liggen is misschien een understatement. Vorst Nationaal zat dan ook niet bepaald afgeladen vol voor Billy Corgan en band. Nochtans kon de harde en flitsende gitaarmuur terecht op heel wat bijval rekenen. Soms misten we wat gebaldheid, maar we ondergingen toch tweeënhalf uur genietend het gitaargeweld.
Het voorprogramma, Ringo Deathstarr, bracht een soortement shoegaze, dat ons nauwelijks kon boeien, met nogal talentloze vocalen die verzopen in een klunzige mix van weinig memorabel gitaargeweld. De ritmes en riffs waren zodanig basic dat wij hun songs - misschien een iets te sterke term - niet op het internet gaan zoeken, zoals zij zelf voorstelden. Iets voor op een lokaal vrij podium misschien, maar nog veel te licht bevonden als volwaardig voorprogramma.
De gitaarmuur van Smashing Pumpkins was veel steviger en gedefinieerder. Waar Corgans stem in de eerste paar nummers nog wat opwarming nodig leek te hebben, was de gitaarsolo van Starla direct een schot in de roos, en ook in het trage tussenstuk van Geek U.S.A. waren de gitaren bijna ontroerend mooi. Hard en gedreven, zo klonken ook Corgans relatief nieuwe kornuiten - gitarist Jeff Schroeder is er sinds 2007 bij, bassiste Nicole Fiorentino en drummer Mike Byrne sinds 2009, als we niet ergens een personeelswissel over het hoofd gezien hebben.
De arrangementen hadden vaak wat last van rommeligheid. Zo ontsprong Muzzle helaas enkel voor de echte fans de geluidsbrij, maar de zaal leek gelukkig goed gevuld met echte fans. Datzelfde euvel - een gebrek aan onderscheid en dynamiek - deed sommige andere songs ook te veel in het lawaai verdwijnen. Een denderende lichtshow vlamde ondertussen verblindend uit het podium, dat uit spots en zilverpapier opgetrokken leek. Jammer dat instrumentenwissels opgevangen werden door nogal zinloze en wat te lange interludia met kermisorgeltjes of Gregoriaanse gezangen terwijl het podium enkel door een paar kerstlampjes verlicht werd.
Soma kreeg een zeer goed arrangement en één van de sterkere vocale prestaties van de avond. De rest van de set - waar Cherub Rock eigenlijk de enige grote hit was tot aan de bisnummers - miste wat variatie en dezelfde structuren keerden nogal eens terug, maar het optreden verviel zeker niet in voorspelbaarheid. Setafsluiter For Martha was zeker een hoogtepunt, waarbij de drummer afwisselend ingetogen de piano beroerde en zijn drums geselde terwijl Corgan als apotheose nog een snijdende solo uit zijn gitaar haalde. Snelle en vrij plompe versies van Zero en Bullet With Butterfly Wings waren logische bisnummers.
We zagen zeker geen legendarisch optreden, wegens een gebrek aan afwisseling en vooral een vrij eentonig en soms langdradig gearrangeerde set, die het rijke Pumpkins-oeuvre niet geheel recht deed. Het nieuwe werk nodigde niet bijzonder uit tot halsreikend verlangen. Toch was het genieten voor wie houdt van een goeie en gedreven portie gitaarrock met een geweldige show. Billy Corgan en de zijnen zijn al lang niet meer zo relevant als vijftien jaar geleden, maar krachtig en herkenbaar zijn ze nog steeds. Corgan kondigde aan dat de nieuwe plaat voor volgend jaar is en sprak alvast af met de zaal dat hij volgend jaar terugkomt. Wij zijn ook op de afspraak.