Slim Cessna's Auto Club - Groot, groter, grotesk
Trix, Borgerhout, 10 mei 2011
In deze tijden van pedopriesters en ontdopingen kan het geloof elk duwtje in de rug gebruiken, en dus kwam Slim Cessna's Auto Club op het juiste moment. Het hologram dat gitarist-banjospeler Rev. Dwight Pentacost op zijn gitaar met dubbele nek had gemonteerd, was veelzeggend. Het beeld van Maria dat voortdurend overging in dat van Jezus kreeg bij zijn omzwervingen over het podium vaak een wat grotesk uitzicht. Iets wat eigenlijk gold voor de hele bende.
Het is een publiek geheim dat Slim Cessna's Auto Club een ongelooflijke liveband is. Vandaar dat ook wij ons voor een keertje wilden begeven op onbetreden paden. Want een plaat maken is één ding, met die songs een zaal doen ontploffen, is een heel andere zaak.
Dat dit concert weggestopt zat in de club - lees: de bar - van Trix was eerder een voordeel. Het handjevol opgedaagde sympathisanten stond nu met de lip op het podium, hetgeen kapitein Slim Cessna en eerste stuurman Munly de kans gaf om hun teksten letterlijk in het aangezicht van de toeschouwers te spuwen. Daarbij maakten beide heren regelmatig een rondje door de zaal, vaak zelfs op hun knieën.
Vooral als Munly zijn gitaar of banjo aflegde en samen met Cessna de lokale duivels ging bezweren, ging de energiemeter zwaar in het rood. Dat Munly ook nog eens een kop heeft waarmee je kinderen angst kan aanjagen, met diepliggende, priemende en ingevallen wangen, droeg nog meer bij tot het over-the-topeffect van dit spektakel.
Vaak ontfermde hij zich over die ene andersvalide, alsof hij ervan overtuigd was dat die na zijn handoplegging uit zijn rolstoel zou opstaan. Maar wat vooral fascineerde, was dat je echt geloofde, in de kracht van muziek, in de kracht die kan uitgaan van een optreden.
Ondertussen schuurde Pentacost zijn banjo en/of gitaar voortdurend tegen zijn versterker, op zoek naar muzikale verlossing en feedback. Bassist Daniel Grandbois leek steeds in rechtstreeks contact met het hogere te staan en de gedrongen drummer Chadzilla joeg de hele bende voor zich uit als een door een exorcist uitgezworen troep demonen.
Met titels als That Fierce Cow Is Common Sense In A Country Dress weet je al dat je niet bij een doorsneeband bent beland. Maar eigenlijk deden de titels van de songs er niet echt toe. Het was de show waar het om draaide: van balanceren op monitoren, van achterovervallen en gewoon blijven doorzingen, van synchrone danspasjes, ... Het zat allemaal in dat anderhalf uur waar je ook als neutrale toeschouwer in kon verdwalen.
En toch. Terwijl het ene moment de vonk muzikaal wel oversloeg, durfde die bij het volgende nummer nogal eens verloren te gaan, waardoor je wel eens de draad durfde kwijt te raken.
Maar eigenlijk zijn dat details. Want zelfs als je niet helemaal overtuigd bent, is het niet ondenkbaar dat je dit schouwspel toch nog eens wil meemaken. Al moet je dan vooraf misschien toch even de muziek wat meer op je laten inwerken. Want Slim Cessna's Auto Club op je nuchtere maag kan behoorlijk zwaar doorwegen.