Sleep - The weedian caravan
Ancienne Belgique, 27 mei 2018
Boeken vol lofredes zijn geschreven over het magnum opus van Sleep, ‘Dopesmoker’. Het album herdefinieerde de begrippen loom, zwaar en luid en werd de favoriete plaat van een hele generatie stoners en metalheads. De band deed er vijftien jaar over om met 'The Sciences' een waardige opvolger te produceren, net op tijd voor 20 april. De bijhorende tour bracht hen naar een snikhete AB: weer op maat, het is niet elke band gegeven.
“The march of the marijuanaut brings forth the smoking sounds”
Het deed dan ook deugd om Mike Pike's blote bast en de ellenlange baard van Al Cisneros eindelijk live te mogen aanschouwen. Het loden lawaai en de marihuanamystiek verhult soms dat de muziek van Sleep bijzonder complex is. Naadloze maatwissels, een nauwelijks reproduceerbare textuur en virtuoze solo's.
Een verkorte versie van The Sciences gidste ons naar Marjuanaut's Theme, ons favoriete nummer op 'The Sciences'. De riffs zijn er iets scherper en iets sneller dan op vorige Sleep-klassiekers. Zo werd de toegevoegde waarde van Neurosisdrummer Jason Roeder, aangesloten in 2010, ook meteen duidelijk. Op het eerste gehoor smolt zijn geluid in de hypnotische waas die Sleep live is. Lette je beter op, dan merkte je de precieze roffels, de perfect gemikte cimbaalslagen, de ritme- en tempowisselingen midden in een patroon. Roeder is een maatwerk-machine.
Holy Mountain, fan favorite uit 1992, zette de doommachine pas echt in gang. De oraties van Cisneros hebben na nog eens zesentwintig jaar wiet inhaleren nog meer rasp gekregen, zijn basgeluid blijft een unieke combinatie van een gelaarsde maagstomp, vette groove en fuzzy rooktapijt. The Clarity (2014) was ook live de leuke vreemde eend in de bijt. De solo van Pike stond, net als al zijn solo's, als een huis. Hij slaagt erin de metalgod uit te hangen, zijn gitaar te laten kermen en schreeuwen, zonder de flow van het optreden te doorbreken.
“The bong bubbles loud and silent”
Sleep leunde, zoals te verwachten was, zwaar op de monolitische riffs. Hier en daar zweefden nochtans ook rustiger stukken de zaal in, die wat naar Cisneros' andere band, Om, neigden. Het einde van The Botanist bracht zo'n onheilspellend, bijna jazzy stukje. Maar dergelijke oases hielden meer verwachting in dan ze uiteindelijk inlosten. Het leek soms alsof Sleep er ergens mee heen wilde, maar zich plots bedacht. Misschien zat het gepraat, geroep en gefluit van het publiek er voor iets tussen. De Belgische stonergarde was er voor maar één ding: riffs; getuige de euforische uitbarsting bij het aanzetten van Dragonaut en bisnummer Dopesmoker.
“Dilemma of druid’s tales”
De keuze om een greep uit het oeuvre te spelen is een tweesnijdend mes. Een hele generatie hoorde de klassiekers nooit live. En dat is zonde. Anderzijds had een volledige renditie van 'The Sciences' iets meer eenheid en trip-gevoel geïnjecteerd in de AB. Gelukkig blijft het geluid van Sleep ook live overeind, wat de legendes van de Weedians tot genadeloos doormarcherende epossen maakte. De show was aangenaam, strak, vet en absoluut de moeite waard, maar niet memorabel. Dat lag niet aan Sleep, maar aan de AB zelf.
“The riff-filled land sabotaged”
Tijdens het eerste deel van de set werd af en toe gepauzeerd tussen nummers; een beetje vreemd, maar goed. Na nummer vijf werd de set echter doormidden gesneden voor een pauze van om en bij de tien minuten. Alles wijst erop dat de AB de flow van Sleep verstoorde om de decibelnormen te halen. De band heeft de hele tour nog geen verpozingen ingelast en deed dat de dag ervoor in Utrecht ook niet. In de eerste plaats verpestte de volslagen absurde wetgeving van de Vlaamse regering opnieuw een concertervaring. In de tweede plaats had de AB het lef moeten hebben om of de wetgeving te doorbreken, of de show aan een andere zaal door te geven die daar wel toe bereid was. Dat Sleep lang en luid zal spelen is heel voor de hand liggend. Een show van Sleep hoort een trip te zijn, geen gevierendeelde act.