Sleater-Kinney - Niet overdreven
Trix, Borgerhout, 22 maart 2015
Het lijkt wel voorbestemd: net in de week dat de #wijoverdrijvenniet-tag alle kranten en journaals haalt, staat riot grrrl-exponent Sleater-Kinney in Muziekcentrum TRIX. En ze zijn nog geen haar veranderd. “Gimme respect”, eiste Corin Tucker net voor het inzetten van de bisronde. Van ons kreeg ze in elk geval waar ze recht op had.
Aan voorprogramma Pins – ook "all girls band" en zowaar uit Manchester al was dat muzikaal nergens aan te merken – zal het alvast niet gelegen hebben. Van bij de opener, waarin de dames al meteen lieten weten zich “so good” te voelen, sloeg de vlam over. Beelden (en vooral geluiden) van Dum Dum Girls en zelfs van The Bangles, toen die nog naar Liverpool gingen, drongen zich aanvankelijk onhoudbaar op. Maar naarmate de set vorderde, werd ze ook steviger. Intussen leek het krukje van drumster Lara Williams wel gloeiend heet te zijn en huppelde en sprong de rest van de band dat het een lieve lust was. Het was dan ook een support act, waar elke band van droomt. Tenminste als ze zelf dit niveau kunnen overtreffen.
Daar had het trio (aangevuld met multi-instrumentaliste Katie Harkin) van Sleater-Kinney geen moeite mee. Toegegeven, aanvankelijk had je een tikkeltje moeite met het ontbreken van een bassist waardoor het geluid soms dun klonk, maar de energie en de kracht van de songs gomde dat mini-mankementje met één hyperkinetische beweging weg.
Met haar typische, nerveuze, springerige stem deed zangeres-gitariste Corin Tucker je al meteen de haren rechtkomen met de opener van de laatste, schitterende plaat. En daar bleef het niet bij. Meer dan twintig nummers later was de aandacht geen seconde verslapt en kreeg je met Dig Me Out en Modern Girl nog een laatste paar uppercuts zodat je sprakeloos en met een hoofd vol gitaarkronkels huiswaarts keerde.
Want eigenlijk kende dit concert weinig tot geen dipjes. Of het nu ouder werk was als Jumpers (uit ‘The Woods’) of het fantastische Words And Guitar uit superplaat ‘Dig Me Out’, telkens weer wist het trio te verrassen. Door de tegenstelling in de stemmen van de twee frontvrouwen uit te spelen bijvoorbeeld. Of door de gitaren plots een heel andere kant op te sturen.
Sommige songs kregen een supersnelle versie zoals single A New Wave dat je als een voorhamer in het gezicht werd geklopt. En die andere zangeres-gitariste Carrie Brownstein maakte daarbij haar beste Pete Townshend-moves. Regelmatig werd er een kungfu-kick gelanceerd of molenwiekte ze haar plectrum richting het volgende akkoord. Corin Tucker was dan wel een stuk meer gereserveerd, maar kon zich uiteindelijk ook niet meer bedwingen en sprong dan als een gek het podium over.
“I Wanna Be Your Joey Ramone” (of Thurston Moore trouwens) klonk het nog in het gelijknamige nummer. Maar deze avond wilde de hele zaal graag “your Corin Tucker”, “your Carrie Brownstein” of “your Janet Weisz” zijn. Vergeet dus al die vooroordelen over vrouwen en muziek. Sleater-Kinney heeft al meermaals bewezen dat het kan en doet dat nog steeds.