Slayer, Megadeth - Kort maar krachtig
Vorst Nationaal, Brussel, 25 maart 2011
Het zal je als band maar overkomen: eerst moet je een volledige tournee annuleren omdat je frontman in het ziekenhuis belandt; na een tijdje revalideren staat de brave man terug op zijn poten en pik je de draad weer op, en dan komt je gitarist doodleuk aanzetten met een vleesetende bacterie. Gary Holt van Exodus werd in allerijl opgetrommeld om mee op tournee te vertrekken. Bij gebrek aan een Big Four-concert in België kregen we dan eindelijk toch Slayer nog een keer te zien, met Megadeth in het voorprogramma. Een Big Two concert dan maar.
Ondanks de dure kaarten liep de Vorst Nationaal Club aardig vol. Zelfs het Belgische Drums Are For Parades kreeg al wat respons, al was die pas echt warm te noemen vanaf het moment dat Megadeth op het podium stapte en Trust de zaal injoeg. We denken tenminste dat het om die song ging, want het geluid was zo abominabel slecht dat we er amper een noot uit herkenden. Het zou tot halverwege de set duren eer de klankman de brij een beetje onder controle kreeg.
Na een eerder rustige start zat Hangar 18 al vrij vroeg in de set. Je merkte snel dat Mustaine’s manier van soleren heel wat hoekiger en slordiger was dan Marty Friedmans vervanger Chris Broderick. Als die eindelijk een solootje naar zich toe trok, leek hij wel een waterval van noten, prachtige legato’s en dito frasering.
De lange breaks tussen de nummers in haalden de spanningsboog compleet naar beneden. Wel mooi was het einde van de set, met Countdown to Extinction, Peace Sells dat overging in Mechanix en afsluiter Holy Wars. Maar wij zaten toen al te wachten op Slayer.
In tegenstelling tot Megadeth klonk die namelijk fris en brutaal, alsof het een piepjong bandje betrof dat zich nog diende te bewijzen. Op het gitaarwerk van Gary Holt viel weinig of niets aan te merken, terwijl hij toch een groot deel van het solowerk voor zijn rekening nam. De obligate, synchrone wandelingetjes van Hanneman en King had hij niet ingestudeerd, maar Holt stond zich wel geweldig te amuseren. Ook de herstelde Araya had er duidelijk zin in, al werd de set vakkundig afgewerkt zonder veel poespas tussen de nummers.
Enkele mooie oudjes als Silent Scream en vooral The Antichrist hoor je niet elke keer, en ook War Ensemble werd razendsnel door de zaal gejaagd. Grote afwezige was helaas de ‘Christ Illusion’-cd, waaruit geen enkel nummer werd gespeeld. Ook jammer dat een dergelijk double bill de set van beide bands inkort, want na een dik uurtje Slayer zat het er al op. Jammer!