Slayer + Trivium + Mastodon + Amon Amarth - Reign in Blood straffer dan ooit

Lotto Arena, Merksem (Antwerpen), 10 januari 2009

Als opener mocht het Belgische The Dying (voorheen Chimaera) een kwartiertje spelen als opwarmertje voor het vikinggeweld van Amon Amarth. Deze Zweedse band verdiende met hun laatste cd'tje 'Twilight of the Thunder God' een definitieve plaats tussen de groten. Dat vertaalde zich in een plaatsje op tournee met Slayer, maar live helaas ook in een verschrikkelijke geluidskwaliteit.

Bij Mastodon was het geluid al niet veel beter; desondanks kregen we toch een deftige show te zien. Dat Mastodon een band als geen ander is konden we al meemaken op de podia van Vorst Nationaal toen ze het voorprogramma van Tool verzorgden. Zelfs op de wei van Werchter imponeerden ze, al blijven we ons afvragen wie er in godsnaam telkens één metalband tussen al die rappers en popsterren plant.

Trivium is afkomstig uit Florida, waar een broeinest van unieke trashbands sinds de jaren tachtig onze oren onveilig kwam maken. Helaas voor zanger/frontman Matt Heafy (die zich in een strakke jeans en witte fuck-me sneakers had gewrongen) lag de nieuwste Trivium CD hier nog maar net in de winkel. Alhoewel het middenplein al goed gevuld was geraakt zag je nauwelijks vuistjes in de lucht vliegen. Waar we echt een verschrikkelijke hekel aan kregen was de overgecoreografeerde podiumact van de band. Synchroon headbangen en ingestudeerde danspasjes horen bij Bon Jovi of Mötley Crue thuis. En daar bovenop de abominabele klank, brrr...

Slayer opende met Fleshstorm uit de 'Christ Illusion'-CD. Meteen leek de modder uit de speakers verdwenen en was het geluid loepzuiver. Op de bas van Tom Araya na dan, maar die vind je zelfs met een spectrum analyser niet terug.

Ondanks hun leeftijd klonk Slayer loeihard. Hanneman en King waren ietsje logger dan voorheen terwijl ze headbangend over het podium wandelden, maar nergens kon je gitaargewijs een speld tussen krijgen. Het trash-duo is met de jaren alleen maar snediger gaan spelen en dat gaf enkel mooie momenten. South of Heaven passeerde al vrij snel de revue, net zoals Cult, Jihad en War Ensemble. Tom Araya had er duidelijk zin in en grijnsde van oor tot oor. Het eeuwige gepalaver tussen de nummers in bleef uiterst beperkt, en voor we het goed en wel beseften kregen we Angel of Death over ons heen, razendsnel als een resem F-16's. En dan volgde de complete 'Reign in Blood'-cd, met het onverbiddelijke Piece by Piece als hoogtepunt. Met een voltreffer eindigen de show met het nummer Reign in Blood, één van de vele memorabele Slayer-anthems. Geen Dead Skin Mask, geen Antichrist, maar wel een onvergetelijke avond en een fantastische show.