Skunk Anansie - Milde anarchie
Koninklijk Circus, Brussel, 16 maart 2014
Skunk Anansie is een beetje als belegen kaas: best nog lekker, maar enkel in de juiste context en bovendien duurt het nu ook niet meer zo erg lang voor er schimmel op komt te staan. Niets van dat alles was te merken in het Koninklijk Circus, waar de groep een triomfantelijk, akoestisch concert gaf. Met gedeelde verdiensten voor groep en publiek.
Het begon behoorlijk traditioneel met Brazen (Weep) waarvoor Skin begeleid werd door twee akoestische gitaristen. Vanaf het tweede nummer, Because Of You, kwamen ook de drummer, de bassist (die heerlijke Cass) en diens vrouw, die voor de gelegenheid achter de toetsen plaatsnam en wat vocale bijdragen leverde.
Bij Because Of You werd de meerwaarde van Skunk Anansie duidelijk. Waar dat nummer op plaat nog een te bombastische draak is, werd live en akoestisch de subtiliteit ervan in de verf gezet. Ook voor de ballades die Skunk Anansie doorheen de jaren bij elkaar had gezongen (en dat zijn er best wel wat) vormde het altijd übergezellige Cirque Royal de ideale setting. Of zoals Ace het zei: iedereen zat rondom, wat een voor akoestische optredens handige gezelligheid met zich meebracht.
Skin heeft natuurlijk al wat jaren podiumervaring opgedaan, maar haar performance in het KC was smetteloos. Ze paradeerde stijlvol op hoge hakken over het podium en maakte op elke mogelijke manier een connectie met de fans. Ze ging helemaal naar de linkerkant van het podium of helemaal naar de rechterkant, zette zich op de rand, maakte een wandelingetje door het publiek (I Hope You Get To Meet Your Hero) en op het balkon (God Loves Only You), trakteerde een fan op de vijfde rij onverwacht op een zoen en twee anderen op een slow op het podium tijdens You’ll Follow Me Down waarvoor ze wie dat maar wenste uitgenodigd had tot een slow in het gangpad. Skunk Anansie creëerde een milde vorm van anarchie.
Net voor I Believed In You maande Skin het publiek aan om te gaan staan (“Isn’t it strange to sit at a Skunk Anansie concert?”) en even was er helemaal niets van te merken dat het om een akoestische avond ging. I Will Break You kondigde ze humoristisch aan met de woorden “I’m gonna swear, I’m still Skin from Skunk Anansie but I will swear beautifully and on high heels”, wat ze vervolgens ook deed in een soort van suggestieve catfight met toetseniste Erica die achter haar instrument vandaan kwam. De catfight werd afgesloten met een knuffel.
Het was een mooie cover van You Do Something To Me van Paul Weller die de eindsprint voorafging. Toen Weak werd ingezet, werd het publiek uitzinnig en plots waren genummerde zitjes geen issue meer en stond wie dat maar wilde zo dicht mogelijk bij het podium, en dat zes songs lang. My Ugly Boy sloot de reguliere set af, maar al snel volgde er nog een rondje hits in de bissen met Hedonism (Just Because You Feel Good), Twisted (Everyday Hurts), Charlie Big Potato en de onverwachte afsluiter I Can Dream. Het publiek was euforisch en de band keek verrast om zich heen.
Skunk Anansie is belegen kaas en de gemiddelde concertbezoeker was tussen de zestien en twintig jaar oud in het midden van de jaren negentig zodat we niet anders kunnen besluiten dan dat Skunk Anansie anno 2014 vooral nostalgie is. Maar als je die nostalgie zo fris, charmant en sympathiek weet te verpakken zoals Skin het doet, dan hoeft dat geen probleem te zijn. Wel integendeel.