Skunk Anansie - Strak en vervaarlijk
Ancienne Belgique, Brussel, 11 oktober 2009
Skunk Anansie is terug na een afwezigheid van acht jaar en dat zullen we geweten hebben. Aan de ingang van de AB wordt geflyerd voor een niet nader te noemen grote keten met kortingsbonnen van vijf euro op ‘Smashes & Trashes’, het greatest hits album van deze Engelse rockband, dat in veel te veel versies te verkrijgen is om goed te zijn. Op dit verzamelalbum staan ook drie nieuwe nummers die de aankoop moeten rechtvaardigen: deze zijn niet eens zo slecht, dus voor de fans of diegenen die met deze ninetiesband willen kennismaken, is deze nieuwe release misschien nog niet zo’n gek idee.
A. Human, dat net als de hoofdact zelf uit Londen afkomstig is, moet het publiek opwarmen opdat die duiveltje uit een doosje Skin zou kunnen verteren. Nu weten wij niet wie verantwoordelijk is voor deze package - A. Human vergezelt immers Skunk Anansie gedurende hun hele Europese tournee - maar feit is wel dat dit qua stijlbreuk kan tellen. Op zijn best klinkt dit trio met zanger, drums en keys als Kaiser Chiefs zonder gitaren, op zijn slechtst als The Killers hun meest cheesy nummers. Wij waren niet meteen onder de indruk maar willen de heren en dame binnen een goed jaar nog wel een herkansing geven.
Wanneer de lichten voor de tweede maal uitgaan davert Yes It’s Fucking Political door de boxen, met genoeg bas om het Atomium neer te halen en met een lichtshow die ons even doet twijfelen of we niet op een show van Faithless beland zijn. Die vrees wordt meteen weggenomen als Skin het podium opspringt, uitgedost als menselijke kerstboom in een wijd uitslaand zilveren en gouden glitterpak. De groep opent stevig met Selling Jesus en vervolgt met I Can Dream, hetgeen maakt dat de sfeer er op de eerste rijen al goed in zit.
Because Of You, een nieuw nummer, vonden wij in eerste instantie muzikaal niets bijzonder en vocaal ok, maar de song blijft wel hangen. Zou het feit dat één van de riffs klinkt als de intro van Bulls On Parade daar iets mee te zien hebben? Twee nummers verder valt ons op hoeveel van Skunk Anansie’s songs wel niet beginnen met een tokkel hoog op de nek van de gitaar, opletten daarmee!
Charlie Big Potato, wegens de tragiek en afwisseling tussen hard en zacht één van onze favorieten, lost de verwachtingen volledig in: de rest van het publiek denkt er kennelijk net zo over want de groep wordt bedankt met een lang en oprecht applaus. Het is al evenzeer genieten tijdens Weak wanneer Skin haar strot nog eens volledig openzet.
De zangeres met de haar kenmerkende kale knikker is duidelijk in haar nopjes en laat zich het springende publiek tijdens Twisted (Everyday Hurts) welgevallen. Tegen het einde van de show is de band op kruissnelheid en klinkt bijzonder gevaarlijk tijdens de snellere en hardere nummers zoals On My Hotel TV en The Skank Heads. Bij het eerste bisnummer zegt Skin dat de AB “a fantastic room” en haar publiek “a great crowd” zijn, waarvoor dank. Er is ook nog even verwarring bij haar of Brussel nu al dan niet in België ligt: heeft iemand dat opgenomen om aan Van Rompuy te laten horen? De logge akkoorden en basslapping van Little Baby Swastikkka besluiten een gesmaakt optreden in een hete en bomvolle AB, moge het nieuwe album van eenzelfde niveau zijn!
11 oktober 2009