Sjock Festival - Sjock dag 3 - fotoreportage

Poeyelhei Gierle, 11 juli 2025 - 13 juli 2025

Dag 3, zondag in Gierle, op Sjockfestival... Gras is een luxeproduct, want nagenoeg het hele terrein is na twee concertdagen omgedoopt tot een woestenij, waar stof opwarrelt bij de minste beweging. De podia liggen er vol mee, en we zagen een geluidsman met een borsteltje zijn apparatuur proper maken voor de volgende band. 

Zijn er verrassingen op zo'n derde dag? Zeker, maar er zijn ook zekerheden. Nashville Pussy speelde op het hoofdpodium ten dans, en werd door Raf (van The Paranoiacs) aangekondigd als de huisband van Sjock, Nashville Pussy verrast nog zelden, maar de band rond gitariste Ruyter Suys en haar man Blaine Cartwright, levert wel keer op keer vakwerk af. En iedere keer, dat ze met hun muziek een extra persoon kunnen winnen voor hun vuile rock-'n-roll, is dat mooi meegenomen. 

Qua verrassingen kon Die Spitz wel tellen. Bij Nashville Pussy stonden ze nog netjes aan de zijkant met zijn allen te kijken, maar eens ze zelf op het podium stonden, ging het snel vooruit. De jongedames (jonge twintigers) komen uit Austin, Texas, en bliezen iedereen gewoon weg. Qua stem zitten zowel Ellie als Ava in het vaarwater van bijvoorbeeld Courtney Love. Hun debuut 'Sometthing To Consume' komt begin september uit bij Third Man Records (het label van Jack White), en dat zegt genoeg over de verwachtingen. 

Ook in de Titty Twister tent liepen we ook op enkele verrassingen, met onder meer Mozzy Dee, die muzikaal gezien lekkere rockabilly bracht, en ondersteund werd door onder andere Todd Wulfmeyer van The Modern Don Juans op gitaar. Wie het dan weer helemaal alleen deed was Nick Shoulders. Hij speelde gitaar, drums, kon prachtig fluiten, en was zonder meer één van de sterkste muzikanten van deze dag. 

Ook op Bang Bang Stage - in open lucht - liepen we op een verrassing en op een vaste waarde. De verrassing luisterde naar de naam Kate Clover, deze zangeres en gitariste uit Los Angeles toert al een tijdje rond in haar nette jurk, en wordt begeleid door drie heren in een maatpak. Ze brengt een vlotte soort pop-punk die netjes verteert, maar net genoeg beet heeft om interessant te blijven. Wie we al langer kennen, zijn The Drowns. Geen maatpak voor deze vier punkers uit Seattle, maar wel stevige pubpunk die het op het Bang Bang Stage geweldig deed. Het publiek lustte er wel pap van, en binnen de kortste keren kon je amper nog een hand voor ogen zien. 

Ondertussen passeerden op het hoofdpodium The Undertones, ondertussen oud genoeg om de grootouders te kunnen zijn van de meisjes van Die Spitz. Ze leverden zonder meer een muzikale prachtprestatie af, waarbij hun grootste hit Teenage Kicks ergens middenin de set zat, meteen ook het sein om een wilde pogo te starten tot het eind van de show. Ze kunnen het dus zeker nog, en of het nu met of zonder  Feargal Sharkey is maakte het publiek weinig uit, al zorgde het wel voor de nodige discussies aan de toog. 

Herrinert iemand zich nog de Australische lolbroeken van Dune Rats vorig jaar? Wel, Fidlar zijn hun beste vrienden, en ze zijn al even hilarisch als hun maties. Onderbroekenlol voor dertigers: wat Weezer is voor veertigers, is Fidlar voor een jongere generatie. Met nummers als Cheap Beer, Sober, On Drugs  en Cheap Cocaine weet je meteen waar je aan toe bent, en als de band er dan nog ergens een streep Wonderwall van Oasis tussensteekt, kan het feest helemaal niet meer stuk. De band liet zich dan ook lekker gaan, alhoewel ze diezelfde morgen pas op de luchthaven van Zaventem aankwamen. 

Top of the bill was Wolfmother, ook uit Australië, maar van het serieuzere soort. De band leeft bij de gratie van Andrew Stockdale. Hij is de motor, het uithangbord en hij zorgt voor de shows. Hij is ook de enige van de band die door een grote spot wordt gevolgd, terwijl de drummer en de bassist een beetje in de donker staan. Muzikaal kan niemand ontkennen dat het debuutalbum 'Wolfmother' een schot in de roos was, zodat het dan ook niet verwonderlijk is dat een groot deel van de nummers uit dit debuut kwam, aangevuld met enkele songs van de volgende albums. Overal waar Wolfmother speelt is het feest, maar de volgende dag moest er gewerkt worden en je zag het publiek dus traag maar zeker verdwijnen. 

Maar hopelijk zijn ze er volgend jaar allemaal weer bij in grote getalen, op de vijftigste editie van Sjock. We zitten nu al op het tipje van onze stoel om te weten te komen wat de organisatie voor ons in petto heeft. De negenenveertigste is er alvast één voor de geschiedenisboeken, en zal nog wel nog een tijdje plakken door de sterke muzikale prestaties, de nieuwe vriendschappen en vooral het veevuldig "hydrateren".