Sister May - Zware gitaren en meer

Wilde Westen, 30 september 2023

België heeft een rijke rockscene met lak aan beperkingen. Dat bewees Sister May in het Wilde Westen bij de voorstelling van het nieuwe album 'Undecided Behaviour'.

Opener van dienst was LECTOR. Uit Oudenaarde. Het was pas de derde keer dat die band in West-Vlaanderen speelde, maar telkens wachtte hen een warm welkom. Ook vanavond sloeg de melodieuze rock aan. De band varieert dan ook voldoende. Een nummer als Lies hakt er meteen stevig in, terwijl Do You bijna een perfecte popmelodie verhult onder de pompende bas en beukende drums.

Sh!t is zelfs een pure rockballad. Dit donkere nummer schreef zanger Bart Smet in de omknelling van corona. Met Heart sloop er op de koop toe een puur liefdesliedje in de setlist, maar door de volle bariton van Smet klonk zelfs dat niet melig. Afsluiten deed het trio wel met twee knallers: Arizona en What Do You Want From Me. Gitarist Egon De Mil en drummer Simon Van De Putte konden daarin nog eens hun kunnen tonen en Smet beukte van puur enthousiasme met de vuist op de bassnaren. Mission accomplished, het Wilde Westen veroverd.

De vraag rees of Sister May hier nog over zou geraken. Qua opkomst speelde de thuisband (nu ja, Roeselare is op zijn minst ook West-Vlaanderen) voor meer volk, maar de mix van progressieve rock, new wave, postpunk en metal klinkt een pak minder toegankelijk. Het kwintet verraste door toetsenist Pieter Desmet het eerste woord te geven, maar al snel namen gitaar, bas en drums de boventoon in Guts, de echte opener. Door een niet werkende monitor moest zanger Bert Goethals even zoeken, maar tegen Headshot was dit euvel blijkbaar opgelost, want de stem klonk beduidend beter.

De leden van Sister May zien er op het eerste gezicht minder bedreigend uit dan de stoere, getatoeëerde rockers van de support, maar vergis je niet: als het schizofrene kantje van de band bovenkomt, klinken ze behoorlijk stevig, angstaanjagend zelfs. Tegen derde nummer Ascent kreeg Goethals een vreemde, glazige blik in de ogen en zat hij helemaal in de zone. En bij Revolution en White Snake bewees hij te kunnen screamen als een klopgeest.

Met The Floater, dat net voor de gezongen Outro uitbarstte in een orgie van gitaar, bas, drums en zware synth-partijen, trok de band de leidsels nog iets strakker en begon de zaal zich gewonnen te geven. Een paar nummers laaide de storm hoog op, maar met Mind Blowing Fugitive laste de band een relatief rustpunt in. Dat was enkel maar om met de drie laatste nummers nog eens ferm te kunnen uithalen. Sworn zette de slottrip op magistrale wijze in. Drummer Stefan Degryse en bassist Wannes Desramault joegen de band nog eens op als een bende bloedhonden die een gewonde ree roken. Bij The Kneep leek NIN niet ver weg en slotsong Dope vatte het allemaal nog eens mooi samen.

Sister May verzorgde de show met aandacht voor alle details. De uitgekiende lichtshow met lasers en het verlichte bandlogo, het strakke samenspel van de vijf, de poses van de frontman,... alles samen liet dat voor een onvergetelijke indruk na. Sister May laat zich dan wel niet gemakkelijk kooien, maar net dat maakt de band zo boeiend. Te volgen!