Sioen plays Graceland - Een flinke dosis lef

De Roma, 20 september 2018

Sioen plays Graceland - Een flinke dosis lef

Het is al 32 jaar geleden dat ‘Graceland’, Paul Simons zevende studioalbum, uitkwam. Daarop wilde hij gaan experimenteren met Afrikaanse muziek, nadat hij een cassette had gehoord van de Boyoyo Boys. In 2016 bracht Sioen het album eenmalig samen met de vrienden die hij eerder in Soweto had gemaakt. Een vervolg kon niet uitblijven. Nu is ‘Sioen Plays Graceland’ een tournee en een live album. Wij gingen kijken in De Roma. 

In 2007 ging Sioen voor de eerste keer naar Soweto (het bekendste township van Zuid-Afrika) op vraag van Oxfam met de bedoeling om een optreden in elkaar te steken voor de Gentse Feesten. De interactie met de plaatselijke muzikanten liep zo goed dat Frederik Sioen er later opnieuw naartoe ging om er een volledig album op te nemen. ‘Calling Up Soweto’ (2009) vonden wij destijds meer geslaagd als experiment dan als plaat (en nu nog), maar als Sioen zijn Zuid-Afrikaanse connecties beloofde aan te wenden om vooral werk uit ‘Graceland’ te spelen, dan wilden we dat wel eens zien en horen.

‘Graceland’ was destijds niet minder dan een monument. Die vermenging van popmuziek en Afrikaanse muziek: niemand had dat ooit eerder gedaan. Simon had in Zuid-Afrika opgenomen met Zuid-Afrikaanse artiesten en had dan wel extra opgelet om geen politieke teksten te schrijven: de opnames op zich droegen een politieke dimensie in zich. Simon had immers de boycot, die de Verenigde Naties had uitgesproken omdat Zuid-Afrika toen nog in volle Apartheid leefde, volledig genegeerd en werd zelfs beschuldigd van uitbuiting. De gigantisch succesvolle ‘Graceland’-tournee passeerde vervolgens niet in Zuid-Afrika omdat niet iedereen het land in zou mogen, maar na de opheffing van de boycot speelde Simon uiteindelijk wel een concert (11 januari 1992) in Johannesburg.

Het is met die bagage dat Sioen nu avond na avond het podium opkruipt, omringd door een tienkoppige band waarvan vier Afrikaanse backing vocalisten en één Afrikaans percussionist. Gisteren werd heel ‘Graceland’ gespeeld, maar niet in één trek en niet in volgorde. Er werd wél begonnen met Boy In The Bubble, wat je meteen al de bedenking deed maken dat dat nummer na 32 jaar nog altijd heel erg fris klinkt.

Sioen deelde al snel mee dat er best gedanst mocht worden, maar zeg dat tegen een volle zaal schuchtere Vlamingen en er zullen er slechts een handvol opstaan. Wel zagen we bijna iedereen meewiegen op zijn of haar stoel, nog net te verlegen om op te staan en zich te laten gaan. Doe hetzelfde in een zaal vol Afrikanen en de keet staat nog voor het openingsnummer afgelopen is op zijn kop.

Tussendoor speelde Sioen ook eigen nummers uit ‘Calling Up Soweto’. Nummers die nog maar zelden worden bovengehaald tijdens concerten van de Gentenaar, maar daarbij viel toch vooral op hoeveel beter en catchyer die klassiekers van Paul Simon waren. Sioen heeft zichzelf dan ook geen cadeau gedaan. Laten we niet vergeten: ‘Graceland’ coveren is niet evident en het vergelijkingsmateriaal is van torenhoog niveau. De paradijselijke schoonheid van Under African Skies bijvoorbeeld, die je zo op een vliegtuig zou doen stappen richting Afrika om daar een nieuw leven te beginnen (even niet denkend aan alle miserie die ze daar ook kennen). Of de perfecte popsong die Graceland nog altijd is, met die perfecte zin “Losing love is like a window in your heart”, of de opzwepende accordeonsong (accordeonist én saxofonist van dienst was Rony Verbiest) Gumboots of het kippenvelmoment Homeless dat in het Zoeloe begint: het blijft allemaal magnifiek.

Het enthousiasme waarmee Sioen de hele tijd op het podium stond maakte veel goed, maar toch gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat het enige eigen nummer van Sioen, dat tussen die klasbakken van Paul Simon staande wist te blijven, Hope For This Land was. Sioen vertelde voor hij het nummer inzette dat hij het ooit schreef voor zijn grootvader, die altijd vertelde over de oorlog, met naast zich een oplichtend wereldbolletje. En dat die dan aan het einde van zijn verhalen altijd besloot dat de grenzen tussen landen, die kunstmatige streepjes, het meest overbodige zijn dat de mens ooit heeft uitgevonden. Het lijkt gek, maar sinds ‘Man Mountain’ drie jaar geleden in een pre-Trump tijdperk uitkwam, lijkt die song alleen maar aan kracht te hebben gewonnen.

In de bissen werd het tempo even naar beneden gehaald met een mooie versie van No Conspiracy At All, die weliswaar niet bij de rest van de avond paste. Ook de cover van The Sound Of Silence hoefde niet écht, maar dat Graceland voor een tweede keer werd gespeeld, kon dan weer wel. Opnieuw: het is perfecte popmuziek en na een dosis perfecte popmuziek kon iedereen welgemutst naar huis.

Door met ‘Graceland’ het podium op te kruipen bewijst Sioen dat hij over een flinke dosis lef beschikt. Paul Simon zelf zal het niet meer doen, die speelt vanavond (zaterdag 22 september) het allerlaatste concert van zijn afscheidstournee en gaat nu genieten van zijn pensioen. Maar wie ‘Graceland’ dus nog eens live uitgevoerd wil horen, kan nog even terecht bij onze Gentse vriend Sioen.

22 september 2018
Geert Verheyen