Sinéad O'Connor - Kruistocht in trainingsbroek
Openluchttheater, Deurne, 25 augustus 2009
Het was al een ervaring op zich om haar het podium van het Openluchttheater op te zien wandelen. Sinéad O'Connor was immers een van de succesvolste én meest controversiële artiesten van de jaren negentig. Maar de jaren laten haar niet onberoerd: O'Connor zag eruit als een grootmoeder in een trainingsbroek die een veel te lange dag met de kleinkinderen achter de rug had. En toch overtrof haar optreden onze hoogste verwachtingen.
De korte opwarmingsset van Marike Jager moest blijkbaar het offensief inzetten waarmee deze in Nederland erg succesvolle singer-songwriter nu ook ons land wil veroveren. "De mensen raden het me af om het in België te proberen", vertelde het aardige meisje ons.
Er was nochtans niets mis met haar leuke liedjes en de aaibare manier waarop ze die aan de man bracht, behalve misschien het feit dat we het allemaal al (vele keren) eerder gehoord hebben. En ook na haar optreden bleef het een compleet raadsel wat haar meerwaarde binnen het enorme aanbod aan singer-songwriters precies zou kunnen zijn.
Het robuuste, compromisloze talent van Sinéad O'Connor had geen uitleg nodig om het publiek te ontroeren. De onvoorspelbare dame liet zich deze keer bijstaan door slechts twee muzikanten: Steven Cooney op akoestische gitaar, en Kieran Kieley vooral op toetsen en bij een aantal songs op fluit.
Na al die jaren sprong al snel de verwarrende mix van kwetsbaarheid en assertiviteit van O'Connor opnieuw in het oog. Nog voor ze begon met Jeremiah, verontschuldigde ze zich bij het publiek voor het feit dat ze door haar verlegenheid liever met gesloten ogen zingt. Maar wanneer ze even later niet tevreden was over de geluidsmix op het podium, aarzelde ze niet om middenin haar lied de geluidsman een niet mis te verstane richtlijn toe te schreeuwen.
Afgezien van deze ene uitval, gaf de zangeres een erg ontspannen indruk. De bindteksten waren schaars, maar de vibe zat goed en het publiek was enorm loyaal. Door de intieme setting van het openluchttheater en de sobere arrangementen van de nummers, kwamen de teksten van de nummers bovendien perfect tot hun recht.
Een paar jaar geleden ruilde O'Connor het leven in de spotlights niet zonder de nodige controverse in voor een job als priesteres, onder meer om medische redenen. Dat zijpad heeft ze intussen weer verlaten, maar in het merendeel van de nummers die ze zong, was een bijbels thema of religieuze thematiek toch onontkoombaar.
Hoe zeer het publiek de nummers uit 'Theology' of haar interpretaties van traditionele Rastafari-liederen wist te smaken, toch waren de hoogtepunten onmiskenbaar het oudere, bekendere werk. You Made Me The Thief Of Your Heart en Emperors New Clothes zaten al vroeg in de set, een soloversie van Black Boys On Mopeds werd achterna gezeten door een ijzingwekkende versie van Troy, matuurder maar even passioneel als het origineel.
Zelfs de Prince-cover Nothing Compares 2 U bracht ze alsof ze het voor de eerste keer zong. En het a capella I Am streched On Your Grave in de bissen legde zelfs de vogels in de bomen rond het theater het zwijgen op. Een staande ovatie bleef dan ook niet uit, en gaf deze oma het respect dat ze verdiende. Daar zijn verder geen woorden voor.