Simple Minds - Avondje nostalgie

Vorst Nationaal, Brussel, 24 november 2013

Ook u heeft ongetwijfeld al eens meegezongen met de la-la-la-la’s uit Don’t You (Forget About Me) in de auto, in de supermarkt, op het werk of op café in nuchtere of niet zo nuchtere toestand. In de jaren tachtig was dit lied alomtegenwoordig en het is de grootste hit die Simple Minds ooit gehad heeft. Dit prijsbeest kon dan ook niet ontbreken tijdens het optreden in Vorst Nationaal in Brussel, dat voor de hand liggend 'Greatest Hits' werd gedoopt. De laatste echte hit die ze in onze contreien hadden dateert echter al van 1991. Het werd dus een avondje nostalgie en wij voelden ons meteen twintig jaar jonger.

Simple Minds is al zevenendertig jaar bezig en heeft bij gevolg een uitgebreide en imposante backcatalogue. Met een resem hits in de achterzak was het niet moeilijk om de avond te vullen. Meer nog: ze moesten er een paar thuis laten. Het enige nieuwe nummer dat gespeeld werd, was opener Broken Glass Park, dat niet kon tippen aan wat zou volgen.

Toen de bastonen van het geweldige Waterfront de zaal vulden, leek er een stroomstoot door de zaal te gaan. Het publiek veerde recht uit de stoelen en begon te zingen, dansen en in de handen te klappen dat het een lieve lust was. En dat zou het ganse concert lang aangehouden worden. Kerr & co lijken telkens weer op magische wijze een publiek extatisch te krijgen.

Met het energieke I travel  werden de eerste elektroklanken uit de kast gehaald. Want ook dat is Simple Minds. Om daarna terug te keren naar het wijdse geluid van Once Upon A Time en een wat flets gebracht All The Things She Said.

Voor het instrumentale Theme For Great Cities verliet zanger Jim Kerr even de zaal om de groep te laten schitteren. De hits uit misschien wel hun beste album ‘New Gold Dream’ werden natuurlijk ook niet vergeten: we kregen de medley Promised You A Miracle/ Glittering Prize en een opzwepend Someone Somewhere In Summertime.

De vroege elektro-/new wave-periode werd met het indrukwekkende trio This Fear Of Gods, The American en Love Song nog eens aangesneden. See The Lights volgde en bleek het enige nummer uit de jaren negentig dat de setlist haalde.

Na een massaal meegezongen Don’t You werd er wat gas teruggenomen voor het ingetogen en wondermooie Let It All Come Down waarin een glansrol was weggelegd voor het sublieme gitaarwerk van Charlie Burchill. New Gold Dream kreeg de toeschouwers daarna nogmaals aan het dansen.

De bisronde werd geopend met Speed Your Love dat voor de gelegenheid in een instrumentaal electro jasje was gestoken. Sterke versies van Sanctify Yourself en Alive And Kicking deden het publiek tot in de nok van Vorst voor een laatste maal uit de bol gaan.

“We like nothing more than playing our music. All the more when it is in front of a live audience”, schreef Jim Kerr onlangs op zijn persoonlijke blog. Het speelplezier is inderdaad nog altijd zichtbaar aanwezig en zolang ze dit kunnen combineren met concerten zoals dat in Vorst, zullen wij hen met open armen blijven verwelkomen.