Silversun Pickups - Zij blij, wij blij
undefined, 27 oktober 2016
Silversun Pickups zal voor ons altijd een verhaal blijven dat zal eindigen op “net niet”. In 2007 leken ze the next best thing te gaan worden, single Lazy Eye werd Hotshot op Studio Brussel, ze speelden op Pukkelpop dat jaar en Kaiser Chiefs vulden nog een Lotto Arena, waarbij zij in het voorprogramma stonden. Daarna nam de aandacht gestaag af. Elke nieuwe single kreeg minder of geen airplay en al snel werden ze vergeten. Dachten we, want zowel de AB Club in het voorjaar als Het Depot nu konden, tot groot jolijt van de band, al snel melden dat het concert uitverkocht was.
Voor het voorprogramma werd Paerish gevraagd. De band brengt, zo zeiden ze zelf, binnen enkele maanden pas een debuutplaat uit en gaf daar met veel goesting een voorsmaakje uit. Als het de bedoeling was om heel erg 2005 te klinken, was de missie geslaagd. Bij ons riep de band vooral herinneringen op uit de tijd dat Janez Detd en Panic At The Disco (toen nog zonder uitroepteken) successen boekten in De Afrekening, een periode waar we niet noodzakelijk graag aan herinnerd worden. In 2016 hoeft dat niet meer.
Waar Paerish ons terug naar 2005 flitste, bracht Silversun Pickups ons terug naar 2007, twee jaarlater maar en toch een wereld van verschil. In Het Depot had zich een schare erg enthousiaste fans verzameld die het oeuvre van de band – ondertussen toch al vier platen – goed kende. Wij zagen Brian Aubert zich amuseren en zich bijwijlen zelfs uitsloven om alle uithoeken van het podium eens bezocht te hebben. Wij zagen Chris Guanlao die zijn cimbaal in de hoogte had neergepoot en dat toch altijd (bijna) achteloos wist te raken en wij zagen en hoorden Nikki Moninger in haar element.
Samen zijn ze Silversun Pickups; een frontman wiens stemgeluid uit duizenden te herkennen is en een bassiste wiens solo’s niet vervelen, zelfs noodzakelijk zijn. Silversun Pickups zoeken ook naar de niet evidente songstructuur en een nummer van vijf minuten of meer is dan ook meer regel dan uitzondering. Bij sommige nummers was dat te lang, maar bij die songs, waarin ze in zesde versnelling gingen – Panic Switch, Lazy Eye, Kissing Families uit de allereerste ep – had het allemaal nog wat langer mogen duren.
Tegenwoordig klinkt het viertal (er is ook nog een bijna nooit hoorbare toetsenist) ietwat gladder, maar lang niet onaangenaam. Zo kreeg Nikki een glansrol toebedeeld in Circadian Rhythm (Last Dance) dat ook nog bij The Magic Numbers zou passen, en draagt The Pit een grote hitgevoeligheid in zich, die zelfs evident klinkt.
Wanneer het allemaal iets ingetogener mocht, zoals bij het mooie Three Seed of het volgens Aubert “creepy” Friendly Fires moesten we aan Kings Of Leon denken, meer bepaald aan die periode toen die nog moeite deden om origineel te zijn.
Cannibal en Nightlight hadden een iets te hoog 30 Seconds To Mars-gehalte, maar in het algemeen was Silversun Pickups toch een band die bleef zoeken naar uniciteit en naar manieren om die te vernieuwen. Ze verdienen ongetwijfeld meer waardering dan ze vandaag de dag bij ons krijgen (aan de andere kant van de oceaan gaat het allemaal een stuk vlotter), maar het viertal bleek toch ook al zeer blij met een enthousiast Depot. Zij blij, wij blij.