Silver Apples - Oude hond met nieuwe truukjes
Trix, Borgerhout, 10 november 2011
Silver Apples speelde een sterk concert voor een klein publiek in Antwerpen. Rocken op leeftijd wordt wel eens vaker met succes gedaan. Wat Silver Apples deed bewijst dat je ook kan krauttechnofreaken na je vijfenzestigste. Of hoe noem je dit soort lekker lawaai anders? Proto-new wave? Spooky old wave? Wat het ook was, het klonk goed daar in Trix.
Met de jongere support act False Friend was de kennismaking alvast aangenaam. Een Belgische band die zoetjesaan krautkilometers van vruchtbare vlaktes naar dorre toendra's en terug op de teller heeft staan kan altijd op onze sympathie rekenen, wat voor genre er ook wordt gehanteerd. Deze jongens reizen het liefst met vuile lawaaibakjes en live drums van een goed jaar. Vooral de halte in de broeierige jungle van het Ruhrgebied was interessant. De opgedreven moog gonsde als een Autobahn, terwijl de drums Bwana Kitoko toejuichten. Viva Bomma!
Even later gluurde een oude man Lynchiaans het publiek in en declameerde met onheilspellende stem de vloek van de zilveren appel. We verwachtten elk moment de Log Lady uit Twin Peaks om te komen zeggen dat: "The owls are near tonight!". Met een wit spotje onder zijn gezicht en een lederen westernhoed op zijn kruin betoverde Gideon Coxe, het enig overgebleven lid van Silver Apples, het publiek in Trix met zijn unieke mix van songwriting en oerelektronica.
Voor een deel van het makke publiek leek de act zelfs een beetje te intens voor een dinsdagavond. Kwatongen beweren dat Silver Apples soms niet veraf lag van Eddy Wally ten tijde van Chérie. Dat is natuurlijk volslagen onzin, uitgekraamd door het soort rannddebielen dat platen van Milk Inc. afwisselt met die van Regi in the Mix. Wij leggen liever de link met Pink Floyd (mét Syd Barrett) of een duistere Max Tundra. Het is in ieder geval mysterieuze muziek, die zich niet zomaar laat vangen in één genre.
Silver Apples was voor fijnproevers, niet voor snobs. Daarvoor zat er te veel humor in de muziek. Er was ook geen sprake van één lange noisebrij. De Apples houden van een klassieke songstructuur. Als één van de eersten combineerde het duo Simeon en Taylor op hun debuutalbum uit 1968 elektronica met traditionele rockelementen. Met een achttal oscillatoren, percussie en een microfoon ontstond toen een nieuw geluid dat evenveel Stockhausen als Stones was en ontelbare latere groepen zou gaan beïnvloeden. Niet in het minst krautbands als Can, Neu! en Faust.
Dit kras oudje neerbuigend over het hoofd aaien was totaal niet aan de orde. Deze one-man-band was meer dan een artefact en ook de rest van de zaal ging uiteindelijk uit de bol op Oscillations. Silver Apples - een groep die ook zonder de hulp van dat blinkend appeltje op de laptop het volk aan het dansen kreeg - is jammer genoeg een rariteit. Genoeg voorspelbare middenklasse rockbandjes! Geef ons meer kleuters die acid jazz spelen, rappende moeders met dancehallkonten, fleurig geklede straatmuzikanten die bubblegumpop brengen in de winkelstraten! En geef ons meer zestigers die beenharde elektro spelen. Zoals Silver Apples!