Shellac - Twee limoentjes, twee druppels stevia, een ijsblokje en soda

Kulturfabrik, Esch-sur-Alzette, Luxemburg, 9 juni 2016

Onze bolide daverde danig de Ardennen over - waren het naschokken van Explosions In The Sky twintig uur eerder in de AB? - maar ook met ruim vierhonderdduizend kilometer op de teller arriveerden we heelhuids in Esch-sur-Alzette. "Esch-wadde?", horen we u luidop denken. De tweede stad van het Groothertogdom was ooit het epicentrum van de Luxemburgse mijnbouw, intussen zijn leegstaande industriële panden geconverteerd tot concertzaal. In de Kulturfabrik stond met Helen Money en Shellac een interessante double bill geprogrammeerd.

Om klokslag acht uur stapte celliste Helen Money het podium op. We zagen haar eerder al met Jarboe en met Mono, en ook vanavond bracht ze een razend boeiende set. Bijna drie kwartier lang joeg haar hand de strijkstok slopend langsheen de snaren terwijl haar voeten en een arsenaal aan effectpedalen de sound dreigend aandikten. Slotnummer Face In The Sun flitste ons zowaar terug naar de fratsen die wijlen Tom Cora met zijn cello uithaalde tijdens concerten van The Ex. Achteraf waren we lang niet de enigen die aanschoven aan haar bescheiden merch-tafeltje.

Luxemburg lijkt dezer dagen aanbeland in een retrospectieve van Nirvana-producers. Een week geleden trad Butch Vig ('Nevermind') er aan met zijn band Garbage, vanavond was het de beurt aan Steve Albini ('In Utero') en Shellac Of North America. De band bracht een shortlist van een vijfentwintig tal songs mee waaruit ze elke avond min of meer lukraak plukken.

We hoorden een handvol songs uit de laatste - intussen ook al twee jaar oude - plaat 'Dude Incredible' maar de fans werden vooral getrakteerd op oude favorieten (My Black Ass! Dog And Pony Show!!). We zouden ei zo na durven gewagen van een greatest hits set! Retestrak reeg het trio de songs aan elkaar.

Die enkele keren dat Steve Albini even de gitaar moest stemmen, entertainde bassist Bob Weston het publiek met het gebruikelijke “questions and answers”-rondje. Vanop de eerste rij vroeg iemand of Shellac ook naar België komt... "You are from Belgium? // Yes! // And you are here? So?". Esch ontfutselde ook Westons favoriete frisdrankrecept ("Twee limoentjes, twee druppels stevia, een ijsblokje en soda", Albini houdt het bij Green River, drummer Todd Trainer vroeg zich luidop af of water ook bij de frisdrank wordt gerekend).

Maar behalve een paar interactieve intermezzo's viel vooral op hoe perfect gedoseerd en akelig precies het drietal de minimalistische rock tentoonspreidde. Elke snaaraanslag (in elke betekenis van het woord “aanslag”) en elke mep op de drumvellen rilde langs je ruggenmerg. Echt uitgebeend werd het tijdens de langgerekte afsluiter The End Of Radio (met een flardje Transmission van Joy Division). Steve Albini declameerde terwijl Bob Weston repetitief zijn bas beroerde.

Meer DIY kon het niet worden toen Westons baslijn doordreunde terwijl Albini en Trainer de instrumenten, microfoons en versterkers begonnen in te pakken. Subliem slot van een prima concert.

In een tiendaagse waarin we achtereenvolgens Unsane, Melvins en Shellac de revue zagen passeren, viel telkens weer op dat 1996 en 2016 amper een zucht van elkaar verwijderd aanvoelen. Zullen we afspreken dat we met zijn allen gewoon gestopt zijn met verjaren toen we vijfentwintig werden?

Christophe Demunter