Shearwater - Eindejaarslijstjes

Ancienne Belgique, Brussel, 21 maart 2016

We gaan hier niet zeggen dat Shearwater zich met dit concert nu al tot in ons eindejaarslijstje heeft gespeeld, maar eigenlijk denken we het wel.

Cross Record is een duo uit Austin, zoals Jonathan Meiburg het al uitlegde op zijn Facebook-pagina. Dat duo, voorprogramma van dienst, deed het met twee gitaren, een kickdrum en wat percussie; en met songs, die werden gedoopt in gitaarfuzz en vooral door de stem van de mooie verschijning in zwart-witte soepjurk van licht werden voorzien. Want de songs leken verder eerder somber van toon te zijn. Maar best aardig voorprogramma verder.

Dat Jonathan Meiburg tegenwoordig iets heeft met eightiesmuziek werd al duidelijk tijdens de pauze, toen je onder meer Malcolm McLaren en Talking Heads hoorde voorbijkomen. Logisch ook, gezien Shearwaters meest recente album teruggrijpt naar dat tijdperk en dat met succes inpast in deze, al even mistroostige tijden.

Maar verder - daar moeten we eerlijk in zijn - was van die eightiesfeel eigenlijk weinig te merken. Shearwater musiceerde op dezelfde, eenzame hoogte als we van hen gewend zijn en dat zorgde voor een concert met eigenlijk geen enkele echte dip. Wel was er de nodige variatie aan gevoelens die met de muziek werden overgebracht. Dat ging dan van agressief (Radio Silence) over verbeten (A Long Time Away) tot gitzwart (Stray Lights At Clouds Hill). Zelf gaf Meiburg daarbij af en toe een korte uitleg, maar liet hij toch meer dan voldoende ruimte voor je eigen verbeelding.

Visueel was het iets minder simpel gehouden dan we van Shearwater gewend zijn. Tussen de bandleden werden lange, rechte neonlampen in verschillende kleuren verticaal op standaards uitgezet, die door drummer Josh Hopper werden bediend. En gitarist Lucas Oswald vuurde kleurrijke laserstralen uit zijn gitaar af op publiek en band tijdens Filaments; iets wat Meiburg zelf ook nog eens deed tijdens Stray Lights At Clouds Hill, maar dan vanuit de handschoenen, die in opener Prime al gebruikt werden om zijn gezicht op te lichten.

Het zou niet eerlijk zijn om hoogtepunten aan te duiden, maar wij geven grif toe een boontje te hebben voor de power van Radio Silence; maar ook Filaments mocht er zijn, niet alleen omdat dat  werd afgerond met een splijtende gitaarsolo van de frontman.

Wie nu de indruk heeft dat het allemaal nogal een depressieve bedoening was, kunnen we geruststellen. Meiburg was bijzonder goedlachs, genoot van het publiek, dat de band met veel respect gadesloeg en had zelfs ruimte voor een grapje ("Dat was een festival en telt dus niet"), toen hij er fijntjes op gewezen werd dat dit, in tegenstelling tot wat hij zelf aangaf, niet de eerste keer was dat hij in de Orangerie stond.

En dan waren er nog de bissen, waarbij het Brusselse publiek zowaar de primeur kreeg van de cover van Bowie's DJ, afkomstig uit 'Lodger',de plaat die hem het meest bekoort uit diens oeuvre. Niet zo vreemd gezien de band die plaat integraal gaat spelen verderop in het jaar. En Meiburgs stem, die ook van flinterdun tot kasteelmuurdik kan gaan, past daar als gegoten bij, zoals ook nog eens uit het daaropvolgende Look Back In Anger (ook uit 'Lodger') bleek.

Met het prachtige I Was A Cloud, werd dan in een tweede bisronde een definitief punt gezet achter een concert, waarvoor wij meteen opnieuw zouden willen tekenen, iets wat hij trouwens beloofde om te doen. Wij houden hem eraan!