Shearwater - Duimen naar de hemel

DOK, Gent, 5 mei 2014

Zelden zo dicht op elkaar gestaan als op het concert van Shearwater in DOK Gent. En er nog van genoten ook. En dan nog een eersteklas concert erbovenop gekregen ook.

Welkom in de arena. De DOKarena wel te verstaan. Waar gitaren en bassen drietanden en zwaarden vervangen en waar altijd genade wordt verleend. Genade die in dit geval bestond uit dekentjes die aan het publiek werden uitgedeeld. Want het was er bitter koud, daar aan de Gentse dokken. Waar DEMOcrazy de lokale bevolking en andere liefhebbers nog een paar jaartjes meer dan voorzien mag verblijden met muziek. En wat voor muziek!

Dat Jonathan Meiburg precies Jesca Hoop als voorprogramma voor deze tour gekozen had, zal weinigen, die een beetje vertrouwd zijn met de groep, verwonderd hebben. Ze verzorgde eerder al het voorprogramma voor de band en kreeg met Our Only Sun haar persoonlijke eerbetoon van Shearwater op het uitstekende ‘Fellow Travellers’.

In Gent had ze niemand nodig. Met haar droog klinkende, elektrische gitaar en haar lenige stem waarop, aan het einde van deze Europese tournee, toch af en toe wat gruis zat leidde ze ons binnen in haar persoonlijke wereldje vol dromerige liedjes. Liedjes ook die allemaal nog nagelnieuw waren. Liedjes zoals Pegasi, waarmee ze iedereen die op tijd was gekomen wist te betoveren. Alleen ging het allemaal een beetje vlak klinken na een tijdje en had een iets uitgebreider instrumentarium misschien voor iets meer diepgang gezorgd.

Heel anders was het met Shearwater. Dat was een rockshow. En Jonathan Meiburg onderstreepte dat door het publiek na de opener Hidden Lakes tot vlakbij de band uit te nodigen om zo samen de kou te bestrijden.

Het leek trouwens wel of de band de setlist aan de temperatuur had aangepast. Want na Hidden Lakes waren het de gitaren die de arena regeerden. Animal Life en Breaking The Yearlings stonden garant voor de nodige opwarming. Opwarming, die ze zelf ook konden gebruiken, zo leek het, want tijdens de woeste versie van Immaculate sloeg drummer Danny Reisch letterlijk de stukken eraf en liet Meiburg zijn stem vibreren door zijn gitaar tegen de borst te rammen.

Op adem komen deed de band dan met de cover van Natural One (van Lou Barlows Folk Implosion) gevolgd door nog enkele nummers uit de meest recente coverplaat. Voor een verzoekje draaide de band trouwens ook niet de hand om. Hoewel Meiburg zich de tekst van Meridian niet meer helemaal herinnerde, diepte hij toch met plezier de eerste strofe van het nummer op. En Nobody,het enige bisnummer, dat na enig aandringen werd gespeeld, was ook al een voorstel vanuit het publiek. Het maakte het allemaal nog wat intiemer en betrok de toeschouwers nog meer bij het hele gebeuren.

Ook het incident met de whiskyfles, die brak toen sound engineer David Gaume absoluut een opname wou maken van de duik die de band in het Engelse Kanaal zou nemen en hij het evenwicht verloor, waarmee de band zich de hele reis van Engeland naar België had vermaakt en die hier werd afgespeeld, was zo’n moment van intimiteit. Maar het ging hem uiteindelijk vooral om de muziek, die tot de allerlaatste noot opnieuw van uitstekende kwaliteit was.

Deze gladiatoren verlieten de arena terwijl alle duimen naar de hemel wezen. Shearwater is en blijft een fantastische band.