Shearwater - Strelen en slaan
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 12 september 2009
Er zijn er ongetwijfeld die het een addertje onder het gras zouden noemen. Zelf waren we behoorlijk in de wolken toen we vernamen dat Shearwater nieuwe nummers zou ten beste geven. Ons vind je dan ook altijd bereid om als “guinea pigs” te fungeren.
Terwijl de herfst alle moeite deed om voor zomer te kunnen doorgaan, stond in de balzaal van de Vooruit één van de spannendste bands van het moment geprogrammeerd. Eind vorig jaar stond Shearwater nog gratis te schitteren in het café van de Vooruit, maar ditmaal was het een volwaardige set die het betalende publiek kreeg voorgeschoteld.
Bovendien nam Krakow maar wat graag het voorprogramma voor zijn rekening. Het staat als een paal boven water dat deze groep volwassen is geworden sinds zij voor het eerst hun neus aan het raam staken. Dat Piet de Pessemier wist hoe een liedje in elkaar steekt, was ondertussen al gebleken op hun drie cd’s. Nu werd duidelijk dat ze genieten op een podium. En dat straalde af.
Of het nu hijzelf, toetseniste Niné Cipolletti dan wel bassist Gert Cools was die de zang voor zijn/haar rekening nam, het resultaat was steeds opnieuw even geslaagd. Bovendien bedachten ze Sparklehorse, één van hun voorbeelden, met een prima versie van Eye Pennies. Maar eigen nummers als Faraway Look of Dinosaur mochtenzonder enig schaamrood naast een dergelijke klassieker staan.
Wat van bij de aanvang van de set al meteen duidelijk werd, was dat Shearwaters volgende plaat behoorlijk stevig zou gaan klinken. Het kan dan ook geen toeval zijn dat net Rooks of The Snow Leopard, meteen enkele van de stevigere nummers van hun laatste cd ‘Rook’ deze avond aan bod kwamen. Niet dat we niet kunnen genieten van een nummer als I Was A Cloud (wat niet werd gespeeld), maar voor de nieuwe songs Meridian of Castaways haalde de band behoorlijk uit.
Het was absoluut genieten van een rauw Century Eyes waarbij de twee bassen aankwamen als een welgemikte trap in de onderbuik. Aan de andere kant was er toch ook plaats voor meer subtiele instrumenten als klarinet of xylofoon (in een springerig Hidden), die zorgden voor dat extraatje dat het verschil maakt tussen een goed en een excellent concert.
Ook bij deze band was het duidelijk dat ze de studio met plezier hadden verruild voor het podium. Meiburg wilde duidelijk het onderste uit de kan halen, keek zijn publiek met vurige ogen aan en moest tussen de nummers door zelfs even uithijgen. Dat er een toegift kwam, was dan ook niet meer dan logisch. En opnieuw kon het publiek zich laven aan schitterende nummers als Hail, Mary.
Shearwater kan strelen en vanavond was gebleken dat ze ook konden slaan. Maar voor dit soort slagen willen wij ons meteen laten bekeren tot het masochisme.