She Keeps Bees - Beestenboel
Muziekcentrum Trix, Antwerpen, 8 december 2014
Het was een dolle beestenboel in Trix. Want naast She Keeps Bees, die songtitels als Raven, Owl en Dark Horse hanteerden, was ook Love Like Birds van de partij. Het werd een avond waarin er afwisselend verstild geluisterd en gretig gerockt werd.
Love Like Birds is nog altijd Elke De Mey. Haar eerste ep dateert ondertussen van 2011 en er is vooralsnog geen nieuw materiaal voorhanden op plaat, hoewel die al gepland was voor de herfst van 2013, maar dat neemt niet weg dat het een aangenaam weerzien was met Sailorboy en het verstilde Cold Ground. Verrassen deed Love Like Birds met de passende cover van I’ll Be Your Mirror van The Velvet Underground.
Soms is Elke Love Like Birds op haar eentje, soms laat ze zich omringen door bevriende muzikanten. Deze keer werd ze geruggensteund door drie muzikanten waaronder wederhelft Jinte "Balthazar" Deprez op percussie. Die uitbreiding zorgde ervoor dat de fluisterpop meer afwisseling bood. Opvallend was ook het muisstille publiek dat echt stond te luisteren, iets dat niet altijd het geval is bij een voorprogramma. Tekenend was de stilte na afsluiter A Heavy Heart. Het applaus kwam er pas nadat de laatste noot van dit pijnlijke en prachtige nummer helemaal was weggestorven. Zoals het hoort. En o ja, Elke De Mey droeg tot slot ook nog een prachtig opvallend onopvallend glitterkleedje.
She Keeps Bees hadden zopas nog in Gent gespeeld in het kader van Autumn Falls. Wat (ma) toen miste, kregen we vanavond wel. Is What It Is zat in de setlist, net als het snijdende Gimmie.
Voor ‘Eight Houses’ trokken Jessica Larabee en haar vaste kompaan en drummer Andy LaPlant voor de eerste keer in hun bestaan naar een echte studio. Grote invloed op het geluid heeft dat overigens niet gehad. She Keeps Bees klinken nog altijd als PJ Harvey als ze rocken zoals in Breezy of Raven. Hier en daar doen ze aan de rauwheid van The White Stripes denken en ook de vergelijking met het stemgeluid van Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers stak regelmatig de kop op.
In de oudere nummers zoals het bijtende Gimmie en Release had Larabee dan weer veel weg van Karen O bij de Yeah Yeah Yeahs toen die nog nummers als Date With The Night maakten, even compact, rauw en heftig als deze She Keeps Bees.
Maar op een plaat van She Keeps Bees is er ook altijd plaats voor ingetogenheid. Zoals in de single Owl of het het met a capella-zang en handgeklap ingezette Ribbon. Of wanneer Larabee haar kompanen van het podium stuurt en in haar eentje het kale Burning Bowl en Calm Walk In The Dark brengt, ons eraan herinnerend dat de groep eigenlijk ooit begon als haar soloproject. Helemaal aangrijpend werd het toen de band I’ve Been Riding With The Ghost bracht, een cover van Songs: Ohia, het project van de betreurde Jason Molina waaraan Strand Of Oaks ook al het machtige JM wijdde op ‘HEAL’.
She Keeps Bees is het soort band dat gesteund zou moeten worden door een radiozender als Studio Brussel, die zich als alternatief profileert, maar liever dure zendtijd geeft aan Dotan of George Ezra. Gelukkig is er nog 'Duyster' waarin het groepje een sessie mocht komen spelen.
De referenties die rond She Keeps Bees zweven zijn voor de hand liggend. PJ Harvey werd al aangehaald, al houden She Keeps Bees het rauwer en eenvoudiger; zonder kapsones, zoals de eenvoudige jeans en de ouderwetse trui die Larabee droeg. Feit is dat She Keeps Bees met elke plaat beter worden en dat ook live laten merken.