Sergent Garcia - Met de indruk meer te kunnen

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

‘El sergento’, de man die zijn artiestennaam ontleende uit de Zorro tv-reeks, begeeft zich al meer dan een decennium lang op een publiek verhoog en heeft sinds zijn debuutplaat 'Un Poquito Quema’o' uit 1999 nog drie andere cd’s geschoten, maar slechts weinig Vlaamse kadetjes gaven hun acht. Sergent – Bruno voor de vrienden – Garcia ’s laatste werkstuk heet 'Mascaras' en bevat catalogusgewijs de muziek die past bij een fitte Fidel in bermuda-short, niet-aangelengde mojito’s en wilde salsa-braspartijtjes, zij het een ietsje killer en redelijk hip-hopper voorgesteld dan anders. 

Wegens de jaarlijkse vakantie naar het zonovergoten Werchter hadden we onze favoriete Parisien net als andere aanraders Louise Attaque en Lee “Scratch” Perry deze zomer helaas links moeten laten liggen. Het AB-concert kwam dus als geroepen.

Een gemaskerde Sergent opent het vuur met En Este Mundo De Locos, een aardig wijsje uit het laatste salvo en een perfect "friendly fire" op alle onverdraagzame lui in en vooral buiten de halfgevulde zaal. Gigante, hét succesnummer van het tijdloze album 'Sin Fronteras' start met de gekende intro en een door een enkeling niét meegekeeld openingsrijmpje “Yo no soy marinero yo no soy capitan”.

Het paard genaamd 'Somos Todos Sergentes' komt pas uit de gang als het verwachte feestpubliek eindelijk komt binnengestroomd. Twee blazers, een bassist, een gitaartje, een toetsenist, een Cubaanse backing-vocaliste die net zo gemakkelijk de volledige front kon bezetten, een drummer met fijngestemde perscussionist, twee rappers annex clowns en Sergent met gitaar staan hen reeds op te wachten met de nieuwste single Dulce Con Chile. De drum-solo gaan we, als het even kan, discreet stilzwijgen. Sergent Garcia’s aanklacht tegen de praktijken in Guantanamo Bay leest u tegenwoordig in elk politiek correct cd-hoesje, dus in de bindteksten en nieuwe lyrics valt ook weinig nieuws te rapen.