Selah Sue - Selah Sueper
Ancienne Belgique, Brussel, 14 maart 2011
Het meervoudig persoonlijkheidssyndroom, beter bekend als gespleten persoonlijkheid doet het altijd goed in de kunst en literatuur. Denk maar aan het verhaal van Dr. Jekyll & Mr. Hyde, de Hulk, Fight Club, Black Swan, Me Myself and Irene, Gollem enz. Allemaal figuren of verhalen over personen die onder verschillende gedaantes de wereld trotseren. Selah Sue is ook zo'n kameleon.
Niet dat we denken dat ze geestesziek is uiteraard, maar in de korte periode dat ze hoge muziektoppen scheert, hebben we haar al in verschillende vormen mogen ontdekken. Een kameleon past zich aan aan zijn omgeving. Selah Sue niet. Die doet gewoon haar ding.
Als eerste gedaante koos ze voor haar befaamde solo-act. Enkel dat frêle meisje dat met haar gitaar staccato Summertime en Mommy op het publiek loslaat, sierlijk gekleed in een zwarte outfit. Haar favoriete pakje volgens twee bakvissen in de buurt. Stond waarschijnlijk in de Joepie. Heel divers publiek trouwens in de AB. De Leuvense zangeres spreekt blijkbaar zowel pubermeiden, jongvolwassenen als ouderen aan.
Tijd voor een metamorfose. Na de openingsnummers kreeg Selah Sue het gezelschap van enkele muzikanten. Meteen schoot het niveau van de performance de hoogte in. Nummers als Black Part Love kregen die noodzakelijke boost, waardoor de show vollediger werd. Daarnaast tilden de muzikanten ook het niveau van lady Sue haar zangcapaciteiten omhoog. Meer beheersing, mooier geluid en een stuk geloofwaardiger doordat ze de raggaman grotendeels achterwege had gelaten.
Nog meer metamorfose. Of eerder een samensmelting van al haar persoonlijkheden. Invloeden van haar werk bij dubstepformatie AKS sijpelden door in het soulrepertoire en delen van haar oeuvre kregen dankzij stevige gitaren heel wat pit bij. Af en toe nam ze het voortouw als een ware rockchick, maar liet zich zonder moeite wat naar de achtergrond zakken bij nummers waar haar stem enkel als opvulling nodig was.
En nog was het niet gedaan met veranderen. Met de cover Lost Ones zette Selah even wat stapjes in de schaduw van Lauryn Hill. Maar ze ontpopte zich ook tot duetzangeres. Please is een fantastisch nummer, mede door de inbreng van Cee-Lo Green, maar Leuvense stand-in Delvis moest zeker niet onderdoen. Wat een fantastische stem heeft die kerel. Verdere samenwerking mag zeker en vast.
Het gaat goed met deze jongedame. Ze rijft de prijzen binnen, haar kersverse album verkoopt als zoete broodjes en de AB drie avonden op rij uitverkopen, doe je niet zomaar. Na een avond als deze lijkt ons dat ook terecht. Selah Sue heeft na een tijdje zoeken haar persoonlijkheid gevonden zonder zichzelf daarbij te verkopen. En de band is een meerwaarde.