Seefeel - In het donker naar de overkant
Ancienne Belgique, Brussel, 29 maart 2011
Toen het shoegazer-geluid aan zijn revival begon, was Seefeel niet de eerste band waarvan we een meteen een reünie verwachtten. Deze Britse band was misschien wel de meest avontuurlijke en meest experimentele van de stofzuigerbands uit de jaren negentig. Niet toevallig dus dat net zij de eerste gitaarband waren die door Warp onder de arm genomen werden. Nu, vijftien jaar later is Seefeel terug. Het viertal stond op de planken van de AB-Club met een nieuwe bezetting, maar ze klonken even compromisloos als vanouds.
Het Brugse drietal Low Vertical had de eer om te openen en had de voorstelling van hun debuutplaat 'I Saw A Landscape Once' op de agenda staan. Door de ongebruikelijke opstelling – gitaar, keyboards en bas netjes op een rij, geen drummer te bespeuren – en het ontbreken van een duidelijke frontman hadden ze onze aandacht van bij het begin stevig beet. De Radiohead-invloeden lagen er zowel bij de zang als het gebruik van de elektronica vingerdik op, maar de songs bleven plakken. Tot het noodlot onverbiddelijk toesloeg en de gitarist een snaar brak. Resultaat: een pijnlijke lange pauze en ongemakkelijke taferelen op en rond het podium. Sparen voor een extra gitaar jongens, en de volgende keer komt het helemaal goed.
Het feit dat Seefeel opeens opnieuw in een Brusselse concertzaal stond (de laatste keer was in 1994 in de VK) was eigenlijk een samenloop van omstandigheden. De groep verrees in alle stilte uit zijn assen in 2008. Een jaar later lieten originele leden Mark Clifford en Sarah Peacock zich bijstaan door twee Japanners, Shigeru Ishihara op bas en ex-Boredomsdrummer Iida Kazuhisa. Dit naar aanleiding van twee optredens ter ere van de twintigste verjaardag van het Warp-label (waarvan eentje op het onvolprezen Brugse Music In Mindfestival) en van het een kwam het ander.
Seefeel anno 2011 klinkt als het kan nog rauwer en tegendraadser dan voorheen. Knisperende laptopelektronica schurkt zich tegen onherkenbaar vervormde gitaren en trilt en boort onverstoorbaar door, als een machine die zich onder de zeebodem van het noordzeekanaal een weg baant naar de overkant. De nummers, met even veelzeggende als cryptische titels als Dead Guitars, Faults, Gzaug, Sway en Airless kwamen bijna zonder uitzondering van de titelloze comebackplaat en waren eerder geluidssculpturen dan songs. Ook de vocalen, als ze al te horen waren, klonken even vervormd en gefilterd als de gitaarklanken.
Tussen al dit lawaai en de bevreemdende klanken was het de ritmesectie die de luisteraar houvast bood en door het donker naar de overkant leidde. De drums snerpend en mechanisch, de bas speels en met duidelijke dub-invloeden. Op de imposante bassist na, viel er op het podium eigenlijk niets te zien maar dat gaf niet. De weinige keren dat we onze ogen openden zagen we de mensen rond ons elk in hun eigen cadans opgingen, vaak met de ogen gesloten.
We realiseerden ons na afloop dat dit soort muziek niet de meest toegankelijke was, en dat er in de loop van deze redelijk eentonige set wellicht ook wel wat mensen afgedropen waren. Maar dit is het soort muziekavontuur waarvoor wij naar de AB-club komen. Seefeel bewees vijftien jaar na datum nog even actueel en baanbrekend te zijn als al die tijd geleden, en van hoeveel van de groepjes die op de indie-reünie bandwagon springen kan dat eigenlijk gezegd worden?
29 maart 2011
Kristiaan Art
