Secret Solstice 2018 - Dag 1: Belgium!
Secret Solstice, 21 juni 2018 - 24 juni 2018
Met maar een zestal geplande acts verliep de openingsdag van het feeërieke Secret Solstice vrij rustig. Alhoewel, rustig? Steve Aoki, Reykjavíkurdaetur en onze eigen Charlotte de Witte zetten allen een verpletterende show neer. En we moeten nog drie volle dagen overleven!
De weergoden waren de IJslanders niet gunstig gezind. Volgens de weersvoorspellingen zouden we een stortvloed van regen over ons krijgen gedurende zowat heel de avond. Vlak voor aanvang volgde dus nog een melding van het festival: "Please bring appropriate footwear for today‘s unfortunate weather!" Maar, als we dachten dat dat de IJslanders ervan zou weerhouden om volledig los te gaan, waren we goed mis. In groten getale zakten ze, gekleed als viking of gewoon in een T-shirt (het was acht graden celsius!), af naar de weide. Koude? Regen? Niemand die het aan het hart liet komen.
De IJslanders zijn zulk weer natuurlijk gewoon. Dat bleek ook toen Reykjavíkurdaetur het podium besteeg. De meisjes – want Reykjavíkurdaetur is een hiphopcollectief dat uit elf meisjes bestaat - droegen nauwelijks meer dan een shortje en een T-shirt met een vestje erover. Maar, als je zag hoe wild en enthousiast ze heen en weer huppelden over het podium, kunnen ze het inderdaad niet koud hebben gehad.
En wij trouwens ook niet. Na een paar nummers stond de weide al behoorlijk vol met rondspringende, hoofdknikkende en opgefokt dansende fans. Niet echt verwonderlijk, want hun performance was gewoon uitmuntend. En dan hebben we het feit dat de groep uit elf niet slecht ogende jongedames bestond nog buiten beschouwing gelaten. Reykjavíkurdaetur was gewoon een punch in the face; om beurt spuwden de meisjes vurige rhymes uit op een robuuste beat met een overdrive aan bas. Af en toe waagden ze zich zelfs aan een stukje samenzang. Niet evident, als je met zo veel bent, maar geslaagd was het zeker.
Na een half uurtje – het had best wat langer mogen duren, gezien het entertainmentgehalte en de klasse van de groep - maakte de groep plaats voor dé Steve Aoki. U weet wel, die half-Japanese elektrohouse-dj die elke show taarten in het gezicht van de toeschouwers smijt. En zijn eerste optreden ooit in IJsland bleek een succes. Zwalpend tussen beukende house en zware dubstep kreeg hij de toeschouwers in no-time hitsig.
Zowel nieuwe nummers (Shakalaka met dat vrolijk Mexicaanse deuntje of de remix van het Italiaans strijdlied Bella Ciao) als oude klassiekers (Boneless) deden het buitengewoon goed, maar echt ontploffen deed het pas op het einde. Bij Cakeface ramde hij taarten in gezichten van toeschouwers, Pursuit Of Happiness was de extatische, weliswaar voorspelbare afsluiter en tussenin liet hij heel het publiek van links naar rechts springen en hen de IJslandse "Viking Clap" doen. Steve Aoki is niet alleen een dj, maar ook een geboren entertainer.
Op adem komen deden we met Jet Black Joe, een klassieker, hier in Reykjavik. En ze deden het goed, ook al viel zo nu en dan het geluid even weg. Jammer dat een groot deel van de festivalgangers pas kwam piepen bij afsluiter en oerklassieker Rain, want ook Stepping Stone, Starlight en Falling, om er een paar te noemen, klonken heerlijk puur en oprecht.
Vervolgens zochten we de beats op in de Hel, een soort underground dj-stage in een reusachtige sporthal, waar we ons de nacht – ook al is het hier vierentwintig uur lang licht - in lieten dansen door onze eigen Charlotte de Witte. De gifzwarte muziek was, in combinatie met de pikdonkere venue en de hypnotiserende visuals, totaal overweldigend. Doorheen de dreunende kickdrums en striemende hihats klonk het allemaal lekker melancholisch. En de IJslanders waren er weg van. Dat was het moment waarop we trots waren om als landgenoten aanwezig te zijn. Belgium! En hoe!