Secret Solstice 2018 - Dag2: Je gaat hard of je gaat niet

Secret Solstice, 21 juni 2018 - 24 juni 2018

Op de openingsdag zagen we al dat de IJslanders weten hoe ze moeten feesten, maar gisteren zagen we pas echt hoe verbonden ze met elkaar waren. Als een man schaarden ze zich achter hun nationale elftal tijdens de wedstrijd tegen Nigeria, die op een groot scherm aan de mainstage werd vertoond. De gespannen "ooh's" en "aah's" of het aanmoedigend geklap hielpen weliswaar niet -ze verloren met nul tegen twee- maar wederom toonden ze hoe gedreven en warmhartig ze zijn. En nederlaag of niet, het feestje ging gewoon door, tot in de vroege uurtjes.

Secret Solstice 2018 - Dag2: Je gaat hard of je gaat niet

Met de aftrap om 15u was de wedstrijd IJsland-Nigeria een van de eerste activiteiten op het terrein. De acts die op hetzelfde moment op een andere stage speelden, hadden beter hun kat gestuurd, want zowat alle aanwezigen  zaten gekluisterd aan het grote scherm. Desondanks waren er heel wat parels te vinden op dat moment. Zo dartelden we wat rond tijdens de rust, om plots op het soul/popcollectief Fox Train Safari te stoten. Een half uurtje speelden ze maar (anders zouden ze toch geen publiek hebben, met dank aan de voetbal), maar verdorie; het was om duimen en vingers van af te likken. Het achttal, bestaande uit onder meer een trompettist, een saxofonist en een zeer bedreven zangeres, was heerlijk verfrissend: intieme soul werd in de mixer gegooid met funky jazz en de nodige dosis swung.

Ook Ása was een aangename ontdekking. Haar debuutnummer Paradise of Love verspreidde zich hardnekkig doorheen IJsland en nestelde zich permanent in verschillende radioprogramma's. Ook al zijn haar liveshows nog op twee handen te tellen, de jongedame stond daar op het podium wel degelijk haar mannetje.  En dat is waar we de vergelijking met Amy Winehouse maken. Niet alleen vocaal leunt ze dicht aan bij de legendarische Back To Black-zangers, ook instrumentaal waagt ze zich op een soortgelijk pad; alternatieve pop met een vleugje punch.

Wat erna kwam? Wel, hiphop. Wat we gisteren bij Reykjavíkurdaetur te horen kregen, bleek nog maar de stilte voor de storm. Want, hier in Reykjavík, lééft hiphop. Dat konden we aan den lijve ondervinden: we kregen het ene IJslandse talent na het andere naar ons hoofd geslingerd. "Bubble Gum Bitch" Alvia kwam in een opvallende broek met lolly-motiefjes het podium opgesprongen en trok zo nu en dan een gastartiest (zoals Vala Crunk) mee op het podium, de sukkelig ogende Floni lokte een volle wei en wist de eerste moshpits te openen, de meer zachtaardige Aron Can kwam IJslandse meisjesharten veroveren en Gísli Pálmi boorde het hele festival zowat de grond in terwijl hij als een opgefokte homie op en neer sprong en bandana's rondstrooide. En dan moesten de internationale artiesten nog komen.

IAMDDB zorgde -even toch- voor een ommekeer in de vibe. Van opgefokte, door trap beïnvloede hiphop duikelden we in een sensuelere variant; met een geurstokje in de hand ("om in de juiste sferen te komen") scherpte de Londense jongedame de urban sounds aan met een teentje jazz en soul. Trophy en Drippy scoorden goed, maar vormden in feite gewoon de aanloop naar Shade, het nummer waar iedereen op wachtte.

Opvolger Goldlink kwam dan weer back to business: hoog op zijn podium hitste hij moeiteloos het publiek op. Hoe? Door gewoon koelbloedig te rappen, zonder boe of ba en zonder een overload aan homies. Gewoon Goldlink en zijn verdomd lekkere plaatjes. Kokamoe Freestyle klonk lekker, Spectrum nóg beter, met de intro van m.A.A.d City trolde hij iedereen (hij kapte de drop weg), Get It Right werd door heel het publiek meegebruld en Crew, dat genomineerd werd voor de Grammy Best Rap/Sung Performance, wist vier (!) grote moshpits uit te lokken. Crowdcontrol van de bovenste plank, heet dat.

En dan nog een eervolle vermelding voor Gucci Mane. Hoewel hij ruimschoots te laat op het podium verscheen en zijn dj zo'n duizend keer "make some noise if you wanna see Gucci" uitriep, zag de weide zwart van het volk. En of hij nu Both, St. Brick Intro of Black Beatles opgooide, gestampt werd er zonder meer. De security stond zenuwachtig toe te kijken hoe de mensen haast verpletterd werden en meer dan eens werden té wilde festivalgangers hardhandig uit het publiek gevist. Je gaat hard of je gaat niet, hé!

23 juni 2018
Jeroen Poelmans