SebastiAn - Pour une France qui bouge!
Botanique, Brussel, 19 oktober 2011
SebastiAn werkte ooit mee aan de soundtrack van 'Notre Jour Viendra'. Wel, die dag was hier nu. Na een pompende opwarmset van de PartyHarders en een eerbetoon aan vriend Mehdi was het tijd om zijn duivels te ontbinden. En of dat lukte.
Schuchter kwam hij aangewandeld met het vestje tot aan de kin dichtgeritst. Tot hij op z'n troon kroop, letterlijk. Meteen schoot een gebalde vuist de lucht in en was die schuchterheid omgeslaan in een arrogante blik. Theatraal werd zijn 'Primary Tour' op gang getrokken op de tonen van een Frans paradestuk.
Achter hem werd een scherm volledig ingepalmd door de nationale vlag afgewisseld met projecties uit vintage, obscure filmpjes. De bedoeling daarvan? Zijn presidentskandidatuur kracht bijzetten!
U leest het goed: de Fransoos had zijn show in het teken van de verkiezingen in 2012 gedompeld. Hijzelf is geschikt als autoritaire volksmenner. Tot zover de fantasie want mennen deed hij toch met beats. Van kinderlijk tot oude barokpiano, je krijgt een heel breed spectrum bij SebastiAn.
Eerste opflakkering nadat de krachtige wind van de start was gaan liggen: classic Dolami. Verkrachte pingponggeluiden stuiterden door heel de zaal. Zijn je-m'en-fous-sigaret bleef er onbewogen bij. Vettige gitaarlijnen werden onder de kriegelige tonen geschoven en uit het plafond vielen twee vaandels die de patriot voor de rest van de avond flankeerden.
Het knappe effect van een Gameboy, waarvan je de batterijen hoort leeglopen, gaat over in een nieuwe topper: Walkman. De eclectische warboel bewees dat die batterijen helemaal niet leeg waren.
Met elk lied werd het volume iets aangezwengeld: een juichsaldo door de zaal, armen in de lucht en vooral voeten van de grond. Pour une France qui bouge, votez SebastiAn! De ruige bas was meteen de aanzet voor Momy, een track die immens onderschat wordt.
De zaal lustte dit gelukkig wel. De bevelen op het scherm werden met veel enthousiasme opgevolgd, hoe arrogant SebastiAn er ook bijstond. Organia kwam even hard aan als een kaakslag.
Ondertussen moesten Air France en DSK het ontgelden op de schermen. Schurende pianobeats gingen diep in het rood. Aritmische tempowisselingen en een dub van Walkman toonden aan dat SebastiAn de zaal in een net, dat hij genadeloos van de ene naar de andere kant van de zaal sleepte, had gevangen.
Zijn roots uit de Franse elektroclashscene verloochenen deed hij dus zeker niet. De samenwerking met M.I.A. kwam als de gekende single dus net op tijd. Chill The Fuck Out droop in het gifgroen van het scherm terwijl Frankrijk als doelwit vervangen werd door Amerika.
De pauze, waarin hij van zijn voetstuk kroop en tot bij het volk kwam, was slechts stilte voor de storm: metal met Dog en een vocale edit van bekendste hit Embody deden de zaal opnieuw ontploffen alvorens hij met een knap effect - een scherpschutter die die SebastiAn vanop het scherm neerschiet - van het podium verdween.
Ruig maar o zo aangenaam, zo hebben we ze graag!