Sebadoh - Goedkeuring van hogerop
DOK-strand, Gent, 22 augustus 2011
De blauwe plekken en emotionele wonden die wij aan zwarte donderdag overhielden verzonken in het niets bij de donkere tijden die andere families op dat moment doormaakten. Wij konden hier immers nog genieten van de goodwill van Sebadoh, met dank aan Hendrik Dacquin, Eric Smout en Democrazy.
De Amerikaanse band Sebadoh had zaterdag in de Clubtent op Pukkelpop moeten spelen. In plaats daarvan besloot de groep een concert te geven als teken van steun aan alle slachtoffers, medewerkers en organisatoren van Pukkelpop en aan iedereen die op een of andere manier betrokken was bij de dramatische gebeurtenissen.
Een beetje onwennig betraden we het geïmproviseerde strand in Gent. Er werd plezier gemaakt. Kinderen liepen joelend door de speeltuin. In de zandbak werd met veel enthousiasme gegraven en er werd gelachen en gestoeid. Het kwam allemaal een tikkeltje onwezenlijk over, maar dat zal ongetwijfeld aan ons liggen. De omstandigheden waren namelijk ideaal voor een avondje muziek: moeder natuur liet zich voor één keer van haar beste kant zien en het was er gewoon bijzonder gezellig.
Lou Barlow, Jason Loewenstein en Bob D'Amico speelden een oneindige set. Over het algemeen was de regel dat wie de gitaar had omgegord ook de vocals voor zijn rekening nam. Dat betekende dat vooral Barlow het voortouw nam en de toeschouwers liet genieten van zijn beste werk, waaronder een schitterend Brand New Love en even daarvoor een gepassioneerd Soul And Fire. Maar ook radiohits als Ocean en Beauty Of The Ride kwamen aan bod.
Waar Barlow veel meer de nadruk legde op het melodieuze was voor Loewenstein het rauwe, ongepolijste van de muziek belangrijker. Dat bleek al meteen toen die laatste Shit Soup inzette. Van nuance was er geen enkele sprake meer. Dit was gewoon blanke lo-fi waarover Loewenstein zijn teksten declameerde. Maar ook dat maakt Sebadoh tot wat het is. Barlow genoot trouwens evenzeer van de botte bijl waarmee zijn collega tekeer ging.
Alleen was het bij de nummers van Loewenstein moeilijker om bij de les te blijven. Maar dat was slechts een zweem van een schaduw over een verder smetteloos concert van een band, die duidelijk genoot van de aandacht die hen werd toebedeeld. Een band die trouwens ook geëmotioneerd was door de gebeurtenissen.
Tussendoor was er wel tijd om grapjes te maken over Barlow die "totally bio" was omdat hij zijn schoenen had uitgeschopt. Het zorgde er allemaal voor dat de sfeer niet te beladen werd.
"We've played every song that we know.", zei Lou Barlow na twee uur. Wij telden in elk geval zowat tweeëndertig hoofdstukken. Een mooier eerbetoon had de groep niet kunnen brengen. Het was een mooie avond, die zich afspeelde onder een stralend blauwe hemel. Af en toe was er een briesje, als was het een goedkeuring van hogerop. Maar dat kan ook onze verbeelding zijn geweest.