Seasick Steve - Hobo blues

Ancienne Belgique, Brussel, 19 februari 2009

Maar eerst Brits talent Gemma Ray. Op haar rode schoentjes probeerde ze de weinige aanwezigen te trakteren op stevige soulrock met een hoog popgehalte. De muziek was degelijk en bepaalde nummers hebben echt potentieel, maar het performen zelf was droger dan een beschuit in de woestijn. Meer dan het afratelen van de playlist zat er niet in. En hier en daar sloop zelfs een valse noot in het geheel.

Seasick Steve vatte de koe bij de hoorns, de fles bij de hals en de gitaar bij de snaren en opende met een uitgerekte versie van Thunderbird. De uitverkochte zaal ging meteen uit zijn dak.

De zwerver heeft een paar jaar geleden een hartaanval gehad, maar dat hield hem niet tegen om de ziel uit zijn lijf te spelen en volledig op te gaan in zijn blues. Zijn meegereisde drummer deed een extra duit in het zakje en samen dwongen ze het publiek tot een avond vol extase.

Bij sommigen sloeg die extase net iets harder toe, getuige de oerkreten die op het vervelende af uit het publiek kwamen. Te veel van de aanwezigen waren gekomen om Steve als een attractie te bekijken en vergaten daarbij dat de man eigenlijk een muzikant is. En ondanks enkele aanmaningen van the man himself bleef een deel van het publiek onverstoord doorpraten, zelfs tijdens integere nummers als One True en My Youth. Het AB-café was nochtans ook open.

Maar Seasick Steve trok het zich niet te veel aan. Hij wisselde gretig tussen zijn – ondertussen legendarische - gitaar met slechts drie snaren en die gemaakt uit een sigarenkistje. De hobo had zelfs een exemplaar mee met ingebouwd drankreservoir. Onvoorstelbaar hoe hij stevige countryblues uit die dingen kreeg en zelfs af en toe in alle vrijheid de gekste solo’s afstak. Rock&Roll all the way!

Seasick Steve is overigens niet alleen een goede muzikant, maar ook een briljant entertainer. Met veel humor bracht hij zijn eigenlijk tragische verhaal, op elke kreet uit het publiek wist hij wel iets te verzinnen en halfweg werd zelfs een jongedame het podium opgeroepen die een liefdeshymne en een album cadeau kreeg. Onvoorstelbaar hoe hij zijn publiek zo veel bleef geven, terwijl het omgekeerde een stuk minder waar was.

De blues van Seasick Steve is simpel, maar zit vol ziel. Hij brengt het op zijn eigen manier, zonder veel rekening te houden met de regels. De vrijheid die hij als zwerver gekend heeft, wordt perfect aangevuld met inspiratie uit zijn avonturen en met talent voor entertainen. Op die manier kom je tot een steengoed optreden, zelfs al zitten behoorlijk wat idioten in de zaal.