School Is Cool - Gescheurde broek
Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 28 maart 2014
Het was een moeilijke, School Is Cool in Trix. Op bepaalde momenten klonken ze gevaarlijker dan ooit, maar het rijmen met het oudere werk bleek amper of niet te werken. Een spagaat, die moeilijker bleek live dan op plaat. En eentje waar wij een gescheurde broek aan hebben overgehouden.
Het begin was heel erg veelbelovend. Tusks kreeg een lange, elektronische intro mee en School Is Cool klonk compromisloos en dreigend. De stroboscopen en het podium, dat gehuld was in een waas van smaragdgroen, zorgden voor de juiste sfeerschepping. Maakte het helemaal af: Johannes die als een soort indianenopperhoofd verwikkeld in een welkomstritueel in het rond stond te springen. Wij haalden onze vredespijp alvast boven.
Nadien ging het meteen verder met Black Dog Panting, die officieuze single. De start van de show was zo elektronisch dat we hier en daar iemand om zich heen zagen kijken, zich afvragend of ze wel de juiste zaal waren binnengestapt. Maar op die paar verbaasde blikken na bleek het grootste gedeelte van het publiek heel erg mee en klonk het applaus verschroeiend luid.
Ook Hollow Hill zat in dat eerste deel van de show en paste daar perfect. Het was dan ook des te vreemder om na die outro plots In Want Of Something te horen. Het was niet alleen een stijlbreuk, maar zelfs een schok. Plots werd het overal licht, werd het gifgroen vervangen door wit en lieflijk rood en werden we aangemaand om te dansen en te springen. Het werkte niet; het verschil bleek te groot.
En dat zou de hele set zo blijven. De nieuwe nummers bleken op hun plaats, de oude nummers waren bijna altijd vreemde eenden in de bijt. Van de nieuwe nummers bleven verder vooral het schitterende Envelop Me bij en Blue Jeans bij, terwijl The Underside toch wat enthousiasme leek te missen in zijn uitvoering en we bij The World Is Gonna End Tonight toch een soort van ironische vrolijkheid misten op het podium. Zouden het Andrew en Nele zijn die we zo misten?
Over Andrew gesproken trouwens: zijn plaats bleek ingenomen door Laurens Van Bouwelen en die kweet zich prima en met een zeker enthousiasme van zijn taak. Soms zelfs te, want het opzwepende The Soothing Sound Of Breaking Bones ging ten onder aan een overdosis drums.
Het oudje Warpaint sloot de reguliere set af en bevestigde wat we eerder zeiden: het was het enige nummer uit ‘Entropology’ dat voelde alsof het thuishoorde in de set. In de bisnummers werd er dan nog plaats gemaakt voor het nieuwe Tryst, (Entropology) dat toch iets te saai bleek voor de late doortocht en de gedoodverfde afsluiter New Kids In Town waarvoor we nooit van liefde hebben overgelopen helaas.
Dit alles brengt ons tot een gemengde conclusie: het eerste gedeelte van de set was knap, gevaarlijk en spannend. De rest was oké, maar de overgangen tussen het oude en nieuwe werk stonden vaak als een tang op een varken. Een toekomstige piste zou kunnen zijn om de set duidelijk in twee delen op te delen: één deel met nieuw en een deel met ouder werk. Het afwisselen bleek een te grote spreidstand om naar behoren te kunnen werken.