SBTRKT - Broeierig intens

Ancienne Belgique, Brussel, 13 oktober 2011

Als je in een zaal als Ancienne Belgique van de Club naar de Box en vervolgens nog eens naar de grote zaal wordt doorgeschoven, weet je dat het alvast niet aan de ticketverkoop zal liggen. SBTRKT besliste dan maar om dat opgedaagde publiek even hard door elkaar te schudden als zijn zaalschema. Om in die prestatie te slagen had hij zijn vaste vocalist Sampha bij zich. Het gekende masker liet hij dan weer thuis, in de plaats kwam een kartonnen miniversie. De reden daarvoor is ongetwijfeld de functionaliteit. Dat hij daardoor een deel van het mysterie wegneemt is bijzaak.

Het opvallendste aan de set-up was het drumstel. Naast een soort van verticaal altaar, volgestouwd met elektronica, eiste dat namelijk de meeste aandacht op. Opbotsen tegen de rijkelijk luide bas was vaak een moeilijke opdracht. Maar toch lukte het vrijwel elke keer. Qua setting voelden de twee heren elkaar goed aan. Het over en weer getokkel op elkaars drumpad was daar het beste bewijs van. Ze verkondigden vooraf dat dit de eerste en meteen ook de grootste show van hun Europese tournee was. 

Na het openingsnummer was een check-up van de baskasten overbodig: die stonden meer dan goed ingesteld. Het loopen van de stem was een eerste en nog vaak herhaald trucje. Bij Hold On rolde er dan ook al een eerste siddering door de zaal, gedirigeerd door de drumsolo. James Blake hoeft trouwens niet ver te zoeken naar een vervanger: het stemgeluid van Sampha is akelig gelijklopend.

De belletjesoutro vormde een perfecte overgang naar het volgende meedeinmoment van het publiek. Het tempo de hoogte in en een koebel erbij: dit zat goed. 

Laat ons meteen ook het volgende duidelijk stellen: dit is absoluut geen dubstep. Hiervoor moet nog een genre uitgevonden worden, maar we doen toch een poging: wat dacht u van undergroundpop?

Something Goes Right nodigde uit tot dancemoves op het podium en in de zaal. De trippy acidbeats drenken de luidste bas tot dusver in een uptempo bubbel. Iedereen mee! Zelfs bij de erg experimentele spacereis - lees: futuristische beats, tevens het enige lied zonder vocal of drums - kijkt niemand raar op.

Nog maar eens een hoogtepunt inlassen? Waarom niet. Trials Of The Past, de bijna-ballad, doet het met melancholische zang en treurig melodietje (dat door de drum wel maar pover doorkomt) erg goed. Wanneer hitje-van-het-moment Pharaohs invalt, is duidelijk dat ze een reeksje starten en dus niets die apotheose nog kan verhinderen. Alweer was de drumsolo een druppel op een hete plaat.

Het nummer dat het dichtst bij de albumversie aanleunde was Never Never. En gelukkig maar bij zo'n parel. De zaal werd wild. De teleurstelling na "This is the last tune of tonight.", werd meteen weggespoeld toen daar "Wildfire" aan toegevoegd werd. De ietwat klamme rap kon beter maar geen lijf stond stil en geen arm deed niet mee in de op-en-neerbewegingen richting het geprojecteerde reuzemasker achter het podium. De vrouwenstem tijdens het refrein werkte als een bom en het fluitloopje werd overstemd door probeersels in koor vanuit de zaal.

Met het getankte zelfvertrouwen waagden ze zich aan live-experimenteren door de vocals en bas te verhakkelen om dan naadloos weer over te gaan in de strofes.

Die "last tune" was trouwens een leugen: er volgde nog een bis van twee nummers. De schrik voor een te klein oeuvre was daarmee ook onterecht. Right Thing To Do was vanzelfsprekend een feest, vooral door de industrieel klinkende tropensound. Een enorme buzz van dreunende bass en de ophitsende koebel zorgden finaal voor een glimlach op elk van de aanwezige gezichten.