(Sandy) Alex G - (Sandy) Alex G(enius)

Botanique, 30 oktober 2017

De meningen over (Sandy) Alex G zijn over het algemeen sterk verdeeld. Een specifieke groep muziekliefhebbers draagt de jongeman op handen, de anderen vinden er veeleer niets aan. En of dat de vierentwintigjarige knaap uit Philadelphia ook maar iets kan schelen, is nog maar de vraag. 

(Sandy) Alex G - (Sandy) Alex G(enius)

(Sandy) Alex G nam zijn halve discografie in zijn slaapkamer op en dat slaapkamergevoel zal nooit verdwijnen. Geen moment gaf de man de schijn deze tour enigszins serieus te nemen. Tijdens het stemmen van de gitaren liet hij meermaals een irritante gitaarloop galmen en later ook nog iets dat verdacht veel leek op de soundtrack van de 'Sims 2'-game.

De band beperkte zich vaak tot kenmerkende gezelligheidspop; zo eentonig en uitgespannen dat het leek alsof Alex G haast bewust de zaal in slaap stond te wiegen om dan, op het uitgelezen moment, wanneer drie vierde van de zaal de concentratie was verloren en niet naliet rustig een gesprekje met de buurman aan te binden, extra hard en experimenteel uit de hoek te komen. De gillende synth in combinatie met felle lichtflitsen zorgde voor een opmerkelijk spookhuismomentje. Of hier iemand stond op te wachten? Wel euh, zowat heel de zaal, vermoeden wij.

Wie (Sandy) Alex G kende alvorens de Witloofbar te betreden, wist waarvoor hij gekomen was. Wat deze man typeert, is dat hij zo graag zijn eigen zin doet. En als we eerlijk zijn, moeten we zeggen dat we dan nog behoorlijk gespaard werden in de Witloofbar. De meer bekende songs als Bobby en Proud passeerden nog meer dan behoorlijk de revue.

En toen de voorbereide set er helemaal door was, vroeg Alex G doodleuk aan het publiek welke nummers ze nog wou horen. Een leuk trucje, maar nu was het aan hem om te kiezen. (Sandy) Alex G bracht in de laatste zeven jaar, zeven albums uit en, hoewel de verzoekjes hoofdzakelijk uit de laatste drie kwamen, regende het alsnog menig verschillende smeekbede.

Kiezen deed hij uiteindelijk niet. Hij speelde ze gewoon allemaal. Een stuk of acht nummers (waaronder Harvey en Sarah) later, was de tijd dan toch op en moest Alex Giannascoli het concert alsnog stopzetten. Na deze mededeling begonnen hij en zijn band droogweg het materieel op te ruimen. Het publiek kreeg de bizarre keuze: blijven klappen of toch gewoon opstappen. Een einde zoals het past bij een eigenwijze knul als (Sandy) Alex G. Zo nonchalant en bescheiden, maar al even geniaal.   

31 oktober 2017
Jorik Antonissen