Sam Sparro - Dan toch vergankelijk?

Ancienne Belgique, Brussel, 6 november 2012

Afgelopen zomer gaf Sam Sparro een fel besproken optreden op Pukkelpop, ook al leek hij daar de vreemde eend in de bijt. Hij leek er te bevestigen dat hij geen two hit wonder zou worden, maar misschien wel een blijvende plaats in deze vergankelijke pop- en rockwereld zou kunnen bemachtigen. Zijn optreden in de AB knalde dat vermoeden snel aan diggelen.

De negenentwintigjarige Australiër deed het in ons land opvallend goed dankzij de geweldige remix die The Magician dit jaar maakte van zijn Happiness. Veel mensen leken dan ook op die ene hit te zijn afgekomen. Opvallend genoeg was er toch bitter weinig volk vanavond, waardoor de zaal zelfs verkleind werd naar Box-formaat.

Misschien is dat één van de redenen waarom het concert zo teleurstelde. Maar er zijn nog talrijke andere redenen. Zo leek het alsof hij even snel  snel een optredentje kwamen afhandelen om vlug wat cash binnen te rijven. Dit optreden was dan ook het enige, samen met dat in Amsterdam, dat de band deed. Van een drive was dus geen sprake.

Sparro zelf kwam niet overdreven enthousiast over. In tegenstelling tot zijn twee achtergrondzangeressen die er dan weer te veel plezier in hadden. Geregeld overstemden ze Sparro namelijk. Hun stemmen pasten op de koop toe niet samen en de samenzang met Sparro klonk bij momenten nergens naar.

Het weinig kritische publiek stoorde zich verder in het minst aan de talrijke geluidjes die uit een computer kwamen (zelfs hele gitaarlijnen), aan de fletse versies van nochtans fijne dansplaten als Yellow Orange Rays en The Shallow End, aan Sparro die zijn al poepsimpele tekst vergat en aan de in het geheel ongeïnspireerde show. Zelfs de lichtshow was om te huilen.

Net op het moment dat er met Black And Gold wat meer schwung in de zaak kwam, verlieten Sparro en band - na drie kwartier al - het podium. Dat ene nummer had de zaal net wel uitzinnig gekregen, waardoor ook bisnummer 21st Century Life er als zoete koek inging. Als afsluiter kregen we uiteraard de remix-versie (de originele hadden we al eerder te verwerken gekregen) van Happiness. Met onze ogen toe waagden we toch nog maar enkele danspasjes, maar niets kon verbergen dat het kalf toen al lang verdronken was.

Sam Sparro is dus niet bepaald here to stay. Hij zou een fantastische, innemende artiest en performer kunnen zijn, maar hij zal zichzelf dringend moeten profileren indien hij wil standhouden.