Sam Fender - Rockster met een stel hersenen en lieve jongen

La Madeleine, 6 november 2019

Op 6 november, tweehonderdenvijf jaar geleden, werd Adolphe Sax geboren en dus is tegenwoordig die 6 november Dag van de Saxofoon. Het is een door velen gehaat instrument, maar wij dragen het dicht bij ons hart. Je kan het sexy, triest, of optimistisch laten klinken, afhankelijk van hoe je het benadert. De laatste jaren is de saxofoon weer meer te horen op de radio, dankzij een groep als The War On Drugs, maar ook dankzij de jonge Brit Sam Fender. Die Fender gaf een puik concert in een uitverkocht La Madeleine in Brussel en is zo populair dat hij in februari van volgend jaar gewoon nog eens terug komt, deze keer naar de AB.

Na de ep ‘Dead Boys’ vorig jaar was er in september een eerste volwaardige album ‘Hypersonic Missles’. Omdat daaraan een nogal lange aanloop voorafging, staat daar nu al een single of vijf op. Saturday wordt binnenkort de zesde. Dat Sam Fender ook iets kan en de plaat meer is dan een verzameling singles, dat staat buiten kijf.

Fender wordt tegenwoordig al vergeleken met Bruce Springsteen. Dat is oneerlijk, zowel voor Sam Fender als voor The Boss. Zo’n zwaargewicht als The Boss mag je niet op de schouders van een jonge muzikant laden. Al is de invloed onmiskenbaar aanwezig. Live durft Fender al eens Dancing In The Dark te coveren. En wie tijdens Will We Talk? niet aan Born To Run moet denken, die wil het gewoon niet horen.

In La Madeleine kwam Fender bewijzen dat hij ook op eigen voeten kan staan. Eerder die dag vertelde hij op Studio Brussel dat hij al zeker dertig nummers geschreven had voor een volgend album. Hij doet het zo gemakkelijk klinken. Millenial heette het openingsnummer en was allicht één van die nieuwe nummers, maar door te kiezen voor een onbekend nummer als opener miste Fender de kans om meteen een bom die zaal in te gooien.

Dat werd meteen rechtgezet door daarna Will We Talk? boven te halen, één van de betere oorwurmen van het lopende muziekjaar. Dat hij ook daadwerkelijk een saxofonist had meegebracht en niet had bespaard op de muzikale omkadering, nam ons voor hem in. In Will We Talk? ging het nog gewoon over onenightstands, maar vergis je niet: Sam Fender is een is een vijfentwintigjarige met een stel hersens en een mening. In Dead Boys heeft hij het over (zelf)stigma en zelfdoding bij mannen, in Play God gaat het over een Orwelliaanse dystopische maatschappij en White Privilege – onze favoriet – gaat over zowat alles wat er misloopt in de westerse wereld van vandaag, een song waar hij naar eigen zeggen al zo’n tienduizend haatberichten op Twitter en een aantal doodsbedreigingen voor heeft gehad.

Dat de roots van Fender duidelijk zijn – The Borders had van The War On Drugs kunnen zijn – stoort niet. Dat niet elk nummer even sterk is, stoort ook niet, want de jongen is nog maar vijfentwintig jaar oud, heeft nog maar één album uit en we hebben er nu al verschillende gehoord die we binnen twintig jaar graag nog op de setlist zouden zien staan. Hypersonic Missiles groeit nog elke keer als we het horen, de baslijn in Play God is vernietigend, met Leave Fast zorgde hij ook in zijn eentje voor kippenvel en That Sound liet dan weer – als afsluiter - het spelplezier horen van een stel jongens die bij elkaar komen om eens goed te rocken.

Bleek dat Sam Fender naast rockster in wording ook gewoon een lieve gast was. Toen iemand uit het publiek hem vroeg of hij wilde uitleggen waar hij de inspiratie had gevonden voor Leave Fast, deed hij dat gewoon. Bij een lijstje van de tien meest klote plekken om te wonen in het Verenigd Koninkrijk, blijkbaar. En toen hij nog solo op het podium stond tijdens de bissen en iemand Saturday wilde horen, verontschuldigde hij zich eerst omdat dat niet op de setlist stond, om het vervolgens toch te spelen. Ten koste van You’re Not The Only One, maar het leverde wel een mooi en spontaan moment op.

Of Sam Fender de nieuwe Bruce Springsteen is, weten we niet. Laat Springsteen maar Springsteen zijn zolang hij nog kan en vergeet ondertussen niet dat ook The Boss niet begonnen is als The Boss. We zijn allang blij dat we nog eens iemand van onder de vijfenveertig zien die het aandurft om maatschappijkritische songs te schrijven, die de basis vinden in de gitaar en klinken alsof ze ook in de jaren tachtig gemaakt zouden kunnen zijn.

Fender hield er na iets meer dan een uurtje al mee op, had langer kunnen spelen, maar deed dat niet. Hij maakte wel de belofte om in de AB in februari nieuw materiaal te spelen. Wel, daar zijn we nu al benieuwd naar.