Sam Amidon - Degelijk en mooi
Vooruit, Gent, 21 mei 2011
Sam Amidon wandelt al enige tijd rond in de Duystere contreien van ons land. In oktober gaf hij naar aanleiding van de bedroomcommunity in de Vooruit een sessie op Stubru en ook daarna dook hij geregeld op in het Belgische muzikale landschap. In de Vooruit schotelde hij ons een degelijke, mooie avond voor, maar magisch werd het nooit.
De Vooruit liet het concert van Sam Amidon vroeger starten dan we van dergelijke concertzalen gewend zijn en de setting was eigenlijk perfect voor die dertigjarige snaak. Een donkere nokvolle zaal en een bij momenten muisstil en dankbaar publiek: meer kon Amidon zich niet wensen.
Samen met zijn arrangeur naaide hij in alle rust folksongs aaneen waarbij vooral een groot aandeel was weggelegd voor nummers uit de schitterende tweede langspeler 'I See The Sign'. Amidon wandelt ergens tussen blues, gospel en folktraditionals.
In de traditie van een collega als James Yorkston toonde Amidon zich vooral door zijn uitstekende stemgeluid waarmee hij een breed register kan bestrijken. Het leverde pareltjes op zoals het knappe How Come That Blood, waarin alles heel folky klinkt. Andere keren schemert de indiesound veel sterker door waardoor hij wel eens doet denken aan Bonny Prince Billy.
De sterkte van de songs werd echter meermaals gefnuikt door de rommelige arrangementen. Een onweerachtig geluid hier, een morrelende drum daar, een wat nonchalant getokkeld basje en wat vreemde elektronica vormden niet echt een meerwaarde. Integendeel, een aantal nummers werd erdoor ontsierd, hetgeen jammer was. Misschien was Amidon beter alleen afgezakt, dan had hij het concert ongetwijfeld nog intiemer kunnen maken.
De man bleek immers niet alleen muzikaal sterk, ook zijn "tussendoortjes" toonden aan dat hij orginele en gedurfde hersenkronkels maakt. Een anekdote over een zekere Mr. Rogers, karate-achtige bewegingen, een parodie van zichzelf, verhalen over Ninja Turtles of een droge mop maakten van de show iets aparts.
De set sloot Amidon af met een prachtige versie van Relief, een cover van R. Kelly nota bene, die Amidon subliem naar zijn hand heeft gezet. Het publiek fluisterde het refrein rustig mee en besloot hem nog twee maal terug te klappen. Misschien was een keer voldoende geweest; dat vond ook de lichtman, die de lichten al terug had aangezet.
Het zolderkamertje van de Vooruit omarmde zo een erg degelijke Amidon die als muzikant en performer een degelijke, mooie avond verzorgde, ook al was hij beter in zijn eentje op het podium gekropen. Of hoe een plus een niet altijd twee is.