Salut C'Est Cool - Kermismuziek voor gevorderen
Botanique, Brussel, 9 november 2015
De ‘Plastique Merdique Tour’ van Salut C’est Cool hield vrijdagavond halt in het Brusselse. De straten rond de uitverkochte Botanique liepen vol met ongewassen jongelui in foute trainingsjassen en knobbels in hun haren. Wij gingen als “sale flamands’ eens een kijkje gaan nemen, en kwamen met gescheurde kleren terug buiten. Met stomheid geslagen.
Salut C’est Cool, dat zijn vier kunststudenten uit Parijs die op het eerste gezicht de Franse New Kids moeten voorstellen. Met dit verschil, dat ze het menen; en dat ze verdomd aanstekelijke muziek maken. Muziek die, in een mengelmoes van gabber, gebrekkige ninetiesgeluiden, elektro-punk en Franse chansons, op papier even hard stinkt als een Stilton die te lang in de blakende zon heeft gelegen, maar live wegsmolt op de tong en de bijhorende ademgeur als condens op de muren achter liet.
Het publiek was mee vanaf de eerste noot. Reden: het is vrijdag, er is bier. Maar evengoed werkte het enthousiasme van de bonhommes op het podium als een rode lap op een stier. De alomgekende security in de Orangerie, die traditioneel een oogje in het zeil houdt, keek verward uit de ooghoeken naar al dat rondspringend gepeupel op het podium, terwijl die zich creatief bezighielden met een elektrische bladblazer en enkele regenpijpen. Het leek voor hen een rustig, maar bizar avondje te worden.
Maar toen barstte de chaos volledig los. Op het elektronisch gekletter van Salam Aleykoum, Tony Hawk en Olala ontdeden de groepsleden zich van hun dik ingepakte en bij de kringloopwinkel bijeengescharrelde haute couture. Lichtflitsen toonden een uitzinnig rondspringende meute die nat gemaakt werden door biergordijnen en zweterige kledingsstukken. De technieker van dienst gaf het sein dat alle schuiven tot boven open waren en de wijzertjes in het rood stonden. Hoog tijd voor het publiek om ettelijke keren het podium te bestormen. Tot groot ongenoegen van de security, die het optreden meermaals een halt moest toe roepen.
Wat de aanwezige jeugd dreef om zo onstuimig te keer te gaan is een ingewikkeld vraagstuk. Zou het aan de onnozele teksten liggen over het maken van puree tijdens het overigens geweldige La Purée? Is het de throwback naar de hoogtijden van de happy hardcorescene tijdens nummers als Les Fleurs, Le Son Sort Des Enceintes of Techno Toujours Pareil (Boum Boum Dans Les Oreilles) die voor een kortsluiting in de hersenen zorgen? Of is het die hallucinerende cocktail van kermismuziek en elektrobeats waar Tiga, Sexy Sushi of zelfs Le Le een patent op hebben, maar hier voortreffelijk aan de man werd gebracht door vier schotelvodden die al deze sappen helemaal tot zich hebben genomen?
Wat maakt het uiteindelijk uit. Salut C’est Cool gaf boemelles voor gevorderden. Leeghoofdig gedonder voor mensen die even helemaal “van 't padje” wilden gaan. Vrijdagavondrotzooi zoals je het zelf amper vuil kan maken. Ze pointz of ze Belgium zjury? Een vijf voor het eten, een tien voor sfeer en gezelligheid. En daar zijn zeker al wedstrijden mee gewonnen.