Ryan McMullan - Noord-Ieren blijven het doen

Botanique, 2 november 2019

Op een druiligere herfstavond kwam in Brussel een groep mensen samen in de Witloofbar van de Botanique. Een kleine setting, wat gezellig gekeuvel en - o ja - muziek. Reden van samenkomst? Twee Noord-Ieren die het Belgische publiek even kwamen uittesten.

De headliner van de avond stuurde eerst stadsgenoot Conor Scott het podium op om het publiek aan de tand te voelen. Die gehoorzaamde gedwee en deed wat tegenwoordig bijna elke muzikale Noord-Ier doet: hij kwam, zag en overwon. Instrumenten van keuze? Gitaar en krachtige stem met een vocaal bereik om u tegen te zeggen.

In tegenstelling tot buiten kwam de Witloofbar ondertussen op temperatuur voor die andere Noord-Ier. Ryan McMullan, net terug uit de US en Canada en nog aan het nagenieten van een jetlag, kwam blakend van zelfvertrouwen het podium opgewandeld. Zijn vingers streelden het toetsenbord van de piano en al vlug werd duidelijk dat deze man over magische stembanden beschikt. Wat hij produceerde was noot na noot een waar genot. De Witloofbar viel stil en stond perplex te luisteren naar die jonge knaap op het podium.

Toeschouwers, die hem al kenden, kregen waarop ze hadden gehoopt, anderen konden de oren niet geloven. McMullan wisselde vlot van piano naar gitaar en omgekeerd, terwijl hij het publiek entertainde met anekdotes of gewoon grapjes vertelde. Zelf stond hij ervan te kijken hoe respectvol het publiek was, want blijkbaar zijn Amerikaanse en Canadese muziekliefhebbers iets minder beleefd.

Bij sommige eigen nummers schetste McMullan een kort verhaal. Zo vertelde hij dat In The Back Of My Mind eigenlijk werd uitgebracht dankzij Ed Sheeran. Of zoals McMullan hem noemt: “The Ginger Jesus”. Sheeran hoorde dit nummer en overtuigde McMullan om het nummer te releasen. De rest is geschiedenis. Songs zoals Bowie On The Radio schreef hij dan weer na een nacht stappen in New York; een nacht, die werd afgesloten met een liedje van Bowie op de radio. In de Botanique leidde hij dat nummer in met een cover Bowie’s Heroes.

Belfast City gaat simpelweg over de stad waar hij opgroeide. Eigen nummers wisselde hij vlot af met covers, waaronder Maniac (uit 'Flashdance'), dat op veel reactie kon rekenen. McMullan transformeerde het tot een rustige pianoballade met respect voor de eigenheid ervan. En ook John Waite’s Missing You werd mooi gecoverd door McMullan.

Jetlag of niet, covers of eigen nummers, één ding was zeker: Ryan McMullan is een getalenteerd singer-songwriter met een heerlijke stem. De aanwezigen werden getrakteerd op een ongelooflijke avond. Deze jonge knaap doet wat hij graag doet en hoopt dit nog lang te mogen doen. Wij zijn alvast fan en staan al te trappelen voor  een volgend bezoek aan dit nederige landje.