Ryan Adams - Vergevensgezinde Elisabethzaal

Koningin Elisabethzaal, 29 september 2024

Tien jaar is het geleden dat Ryan Adams de titelloze plaat uitbracht. Ttien jaar eerder was er het massieve werkstuk 'Love Is Hell'. En het was toch zo lang geleden dat we de man nog eens over de vloer hadden gekregen. Maar nu passeerde de 'Solo 2024'-tour eindelijk in ons landje

 

'Love Is Hell', en al zeker voor wie zich aan de andere kant van die emotie bevond bij Ryan Adams. We zaten dus met de vraag of we dat wel moesten doen, dat concert bijwonen. Wanneer we eens rondhoorden in de onmiddellijke familie- en kennissenkring, waren er toch nogal wat bezwaren. Alle begrip daarvoor. Ryan Adams heeft niet alleen zijn toenmalige vrouw (en god weet hoeveel andere vriendinnen) gekwetst, maar tegelijkertijd heeft hij ook alle fans, die geraakt werden door zijn songs, op één of andere manier bedrogen. Was dat dan allemaal gelogen?

Zelf zijn we ervan overtuigd dat iedereen een tweede kans verdient, zelfs Ryan Adams. En als we dan hier en daar lazen dat hij zich herpakt heeft, niet meer drinkt of andere substanties tot zich neemt - was het daardoor dat hij er zo "puffy" uitzag? -  dan hebben we een beetje hoop en geven we hem graag het voordeel van de twijfel. En die liedjes? Projecteer je die dan niet op je eigen ervaringen en leven?  Het is toch daarom dat ze zo herkenbaar zijn, zelfs al houdt je de hele situatie desondanks in het achterhoofd. Of moeten ze dan toch echt over hem gaan?

Hoe dan ook, wij zaten tijdig in de Elisabethzaal om die grotendeels te zien vollopen. En toen de hoofdrolspeler van de avond dan op het podium verscheen, was het applaus al meteen oorverdovend. Er waren dus nog mensen, die medeleven wilden tonen. Meer nog, voor de meeste aanwezigen had Adams waarschijnlijk het pleit al gewonnen nog voor hij een noot had gespeeld. Dat hij zich dan ook nog eens ziek voelde, wekte nog meer sympathie op en om de bijhorende mopjes ("Bless you", toen iemand in de zaal moest niezen, bijvoorbeeld) werd gretig gelachen.

Maar het was voor de muziek dat wij er waren, meneer. En uit de setlists van de vorige shows konden we opmaken dat hij het geduld en begrip, dat het publiek had opgebracht, maar wat graag wilde belonen. Ook in Antwerpen speelde hij zesentwintig nummers. Wie Ryan Adams een beetje volgt, weet dat hij niet vies is van een cover. En als je het vrouwlief vraagt, zal zij steevast zeggen dat het origineel van Wonderwall (van Oasis) beter is, maar dat heeft te maken met de "persoonlijke instellingen", zeg maar. Zelf appreciëren wij een goede cover (ook die). En feit is dat Adams erin excelleert om eigen nummers te coveren. Geen enkel van de liedjes werd gebracht zoals u en wij het kennen, ook al was het maar een intonatie die hij ergens veranderde. Net dat is zijn kracht. Net dat maakt de optredens telkens weer spannend. Dat hij hier zou putten uit twee van zijn - naar onze bescheiden mening althans - beste albums (zij het niet alleen uit die twee), voegde nog extra smaak toe.

De setlist, waarvan eerder sprake, bestond uit hetzelfde raamwerk als voor de voorgaande concerten. Alleen werden de songs hier en daar door elkaar geklutst. Verrassingen waren er in Antwerpen alvast niet te horen, hetgeen dan weer te maken zal hebben gehad met hoe hij zich voelde. Iedereen had ongetwijfeld wel een favorietje, dat passeerde. Wij hoorden bij onder meer This House Is Not For Sale en (bijna logisch) bij afsluiter Come Pick Me up herkenningsapplaus en -gejoel vanaf de eerste akkoorden. Zelf waren we heel blij met Wrecking Ball, Ashes & Fire en de pianoversie van New York New York.

Hetgeen ons dan naadloos bij de set-up van de avond brengt. Net als bij de vorige soloshows was het podium slechts verlicht met enkele lampenkappen, waarbij de verlichting hem volgde wanneer hij aan de piano ging zitten of terug naar zijn bankje (omringd met akoestische gitaren) verhuisde. Dat gaf het concert iets intimistisch, zelfs in de enorme zaal, die de Elisabethzaal toch is. De rechterkant van het podium, voorzien voor het rechtopstaand spelen van enkele songs, bleef ongebruikt. Opnieuw ongetwijfeld vanwege zijn toestand, die hem noopte om toch ook regelmatig de keel te schrapen en zelfs luidruchtig de neus te snuiten.

We vergeven het hem graag. Want de show was echt wel ok, zij het ook weer niet onvergetelijk. Dan hebben we eerder toch al andere concerten van hem gezien. Maar Ryan Adams bljift een fenomeen, ongeacht alle bedenkingen en bezwaren, die je zou kunnen hebben. En dan kunnen we niet anders dan bewondering hebben voor de moed, die hij hiervoor heeft opgebracht, ook al is het een publiek geheim dat (veel) muziekfans (duidelijk) heel vergevend van aard zijn.