Ryan Adams - Vloeken in de kerk
Paradisio, Amsterdam, 25 september 2014
En of de nieuwsgierigheid naar het nieuwe werk van Ryan Adams op het Europese vasteland groot is! Ruim honderd minuten voor het optreden, stond er op de straat voor Paradiso al een meterslange, verscheidene talen uitbrakende wachtrij. Die vroege vogels moesten zich natuurlijk wel door het obligate voorprogramma worstelen. Die eer viel te beurt aan singer-songwriter Kieran Leonard. De man zag er wat uit als het lelijke broertje van Chad Kruger, de zanger van Nickelback. En zoals zo vaak bij voorprogramma’s blonk hij vooral uit in overbodigheid.
Na een hoorspel uit de jaren vijftig was het dan de beurt aan Ryan Adams. Die had vier kornuiten bij die zich The Shining laten noemen. En glanzen deed het kwintet meteen ook. Openingssong en eerste single uit de nieuwe plaat Gimme Something Good klonk erg strak. Een stevige muur van gitaren bracht de temperatuur meteen naar het kookpunt. Wie verwacht had dat Adams onmiddellijk gretig zou graaien uit het blik sterke nummers uit zijn erg positief onthaalde jongste plaat, kwam bedrogen uit. Nee, Adams diepte vervolgens uit zijn imposante archief een trio minder evidente songs. En het publiek lustte er – terecht – wel pap van. A Kiss Before I Go klonk heerlijk zwoel. Dirty Rain kreeg dankzij de band een fraaie, luidere invulling en Fix It deed je vergeten dat 'Cardinology' tot het minder sterke werk uit Ryan Adams’ oeuvre behoort.
Ten opzichte van de akoestische solo-optredens van de voorbije jaren was vooral de samenzang van de band een absolute meerwaarde. Als de toetsenist en gitarist meezingen, krijgen songs als Stay With Meen Let It Ride nog extra cachet. Hoewel de groep nog niet zo lang samenspeelt, klonk The Shining al behoorlijk gerodeerd.
Enkel Ryan Adams zelf leek minder tevreden. Hij had zeker in het begin van de set erg veel opmerkingen voor de klankman. Verder zei hij bitter weinig tussen de nummers door. Adams is anders niet vies van wat humor tijdens de set, maar dit keer leek hij, gekleed in Black Flag-T-shirt, wat nukkig rond te lopen. Een onverlaat uit het publiek die te pas en te onpas verzoeknummers en domme opmerkingen scandeerde, deed daar ook geen goed aan. Maar waar hij vroeger mogelijk een scène gemaakt zou hebben, bleef hij nu kalm en zette de irritante Nederlander op ludieke wijze op zijn plaats.
Muzikaal zat het gelukkig wel snor. De setlist bleef pendelen tussen sterke, nieuwe songs als I Just Might en Kim en liedjes die vooral echte fans kennen en beminnen, zoals Easy Plateau en I Love You But I Don’t Know What To Say. Ook het onuitgegeven The Door passeerde de revue. Echt kippenvel was er bij het heerlijke My Wrecking Ball uit ‘Ryan Adams’. In de kerk die Paradiso vroeger was, zorgde het voor een waar sacraal moment.
In die kerk werd wat later wel gevloekt, toen Adams verkondigde dat zijn stem het aan het begeven was. Na een immer verbluffend Oh My Sweet Carolina verdween hij met zijn band een tiental minuten van het podium om een oplossing te zoeken voor die stemproblemen. Die oplossing bleek nog een kleine akoestische toegift te zijn. En dat is voor ons toch Ryan Adams op zijn allerbest. Alleen op gitaar gaf hij kanjers van versies ten beste van Why Do They Leave en Trouble. Het uit zijn punk-lp ‘1984’ geplukte Rats In The Wall vormde een geslaagd slotakkoord.
Hoewel alles erg goed tot uitstekend klonk, bleven wij niet helemaal voldaan achter. De setlist was door de stemproblemen helaas wat korter dan anders. Ryan Adams zelf leek bovendien tot voor het akoestische toemaatje niet helemaal tevreden op het podium te staan. Maar vooral irritant was de houding van enkele “fans” die de concertbeleving voor de andere aanwezigen verpestten. Vloeken in de kerk als het ware.