Ryan Adams - Beste verjaardagsfeestje ooit
Koninklijk Circus, Brussel, 7 november 2011
Eén man, één mondharmonica, één piano en twee gitaren. Meer heb je niet nodig voor een magische avond. Zo leerde ons Ryan Adams in het Koninklijk Circus in Brussel. De Amerikaanse singer-songwriter deed het Belgische publiek op zijn verjaardag vooral geloven dat zij de feestvarkens waren.
Adams heeft zijn band The Cardinals bedankt voor bewezen diensten en trekt tegenwoordig in zijn eentje de hort op. Geen verkeerde keuze. Weg alle ballast en je krijgt muziek in zijn puurste vorm. Een concert dat begint met een absolute kraker als Oh My Sweet Carolina kan ook gewoon niet meer stuk. Al betwijfelen we of Ryan Adams überhaupt wel één noot had moeten spelen om bejubeld te worden. Bij zijn opkomst kreeg hij namelijk al een staande ovatie. Voorprogramma Chris Stills waren we dan ook allang vergeten.
Adams heeft met 'Ashes & Fire' een nieuwe plaat te promoten en al gauw doken de titeltrack en Dirty Rain in de setlist op. Nummers die lang niet misstonden tussen klassiekers als La Cienega Just Smiled en het schitterende My Winding Wheel. Het Koninklijk Circus smulde en Ryan kreeg er zelf ook meer schik in. In het begin van de avond leek hij nog wat overdonderd door de devote fans die hem een gelukkige verjaardag toezongen, maar naarmate het concert vorderde, kwam ook de humoristische Adams meer naar voren.
Muzikale hoogtepunten waren er in overvloed. Het breekbare Please Do Not Let Me Go, het op de piano nog verrukkelijkere New York New York of het opzwepende This House Is Not For Sale. Geen twee concerten van de ooit zo nukkige Amerikaan zijn hetzelfde. Het lijkt elke keer opnieuw alsof Adams gewoon speelt waar hij zin in heeft. Na wat bladeren door zijn indrukwekkende songbook, pikte hij er zo voor het Brusselse publiek ook Whiskeytownklassieker Somebody Remembers The Rose uit. Een exclusief hapje waar wij wel pap van lustten. Adams koos naast sublieme singles als Two en Lucky Now ook geregeld voor minder evident werk zoals dus wat werk van zijn vroegere countryband Whiskeytown of vergeten pareltjes als Withering Heights of The End. Het hield het spannend voor artiest en fans.
Zo kunnen we nog wel even doorgaan, want Adams stond meer dan twee uur op de Brusselse bühne en speelde liefst zesentwintig nummers. Lang, zeker omdat hij zonder band op het podium stond en het dus eentonig dreigde te worden, maar de meeste fans die elk woord meelipten, kregen er maar geen genoeg van. Enkel de twee clowns die Ryan Adams' verjaardag (de man werd zevenendertig, nota bene op dezelfde dag dat ook Bryan Adams een jaartje ouder werd, o ironie) in het Koninklijke Circus wat moesten opleuken tijdens slotnummer Come Pick Me Up, waren volledig miscast. Een dijk van een song kreeg daar toch een flinke knauw mee.
Want Ryan Adams bewees in het Koninklijk Circus toch vooral dat hij geen toeters en bellen nodig had om ons te betoveren. Dit was het beste verjaardagsfeestje dat wij ooit meemaakten.