Rufus Wainwright - Humor en ernst versmolten
De Roma, 24 maart 2022
"Je hebt de verwachtingen hoog gesteld. Hopelijk worden ze ingelost." De druk lag hoog, toen wij vrouw en dochters meetroonden naar De Roma voor Rufus Wainwrights eerste doortocht door Antwerpen sinds lange tijd. Maar gelukkig is daar dan die stem, dat charisma, die performance.
'Unfollow The Rules' is dan ook nog eens niet de meest toegankelijke plaat en deze show draaide bijna helemaal rond die laatste studioplaat. Wel werd er gekozen voor de line-up waarmee Rufus Wainwright 'The Paramour Session' had opgenomen. Dat betekende in dit geval: Jacob Mann aan de piano, Alan Hampton op bas en ukulele en Brian Green op gitaar. Voor drums was er geen plaats, een feit waarop Wainwright net voor de pauze fijntjes inspeelde door aan te dringen: "Buy merchandise. We want a drummer!".
Maar snare, toms en cimbalen werden niet gemist. Ook zonder percussief geweld viel er immers meer dan genoeg te beleven in de show, die twee keer ruim een uur in beslag nam. Want ongeacht wat je nu vindt van 'Unfollow The Rules', de singer-songwriter weet op een podium steeds weer enkele stappen verder te gaan, waardoor de songs extra diepgang krijgen. Zo voelden wij het kippenvel zich verspreiden over de huid, toen Only The People That Love uit de boxen schalde.
Hoe imposant die stem nog steeds is, werd al in opener Damsel In Distress duidelijk. Bij de tekst "So much / You got exactly that" rolden de noten de goed gevulde zaal door zoals je na een lange winterwandeling een haardvuur je lijf voelt opwarmen. Maar zelfs een perfectionist durft al eens steken laten vallen, bijvoorbeeld in de cover van Harvest of toen de microfoon niet mee wilde werken in de soloversie van het machtige Montauk. Tijdens die solomomenten - ook Poses was geweldig - kon je trouwens de muizen over de zolder van De Roma horen lopen. Haaks daarop stond dan een Peaceful Afternoon, dat door de vier muzikanten tot een muzikale smulpartij werd uitgebouwd.
Na de pauze was de songkeuze of de uitvoering ervan misschien iets minder geslaagd, ook al beloofde de opener (This One's For The Ladies (THAT LUNGE)) meteen het beste voor het vervolg van de show. Maar op één of andere manier kwamen - letterlijk - kleinood My Little You, The Art Teacher en het eerder bombastische Early Morning Madness minder binnen. En ook de cover van Bob Dylans A Hard Rain's Gonna Fall raakte niet echt de juiste zenuweinden, ondanks de blauwgele kleur - de referentie naar Oekraïne werd eerder al gemaakt - op het massieve scherm op de achtergrond, waar voor de rest van het optreden prachtige zwart-wit tekeningen van Wainwrights hand werden op geprojecteerd. Dan was afsluiter Hatred meer geslaagd.
Eerste bisnummer Alone Time klikte dan weer wel, waarna de hilarische opvoering inclusief verkleedpartij on stage van het kwartet op de tonen van I Think I'm Gonna Like It Here even de sérieux relativeerde. Het was dan ook iets, waarnaar hij de hele show lang had opgebouwd. Vanaf het moment dat hij vertelde hoe hij die musical voor de eerste keer met zijn vader zag op Broadway. Als toetje kregen we dan nog Maybe uit diezelfde show, zij het deze keer wel door hemzelf gezongen. Om ons dan nog een laatste keer met Going To A Town tot tranen toe te bewegen.
Het blijft een raadsel hoe Rufus Wainwright ernst en humor weet te versmelten tot een show, waar geen mens onbewogen bij kan blijven. Je weet dat het gaat gebeuren en toch kan je niet anders dan te bezwijken voor die charme. "'Annie' maakte het helemaal de moeite", luidde de evaluatie van één van de dochters na de show. Dan is een vader tevreden.