Rufus Wainwright - Het donkere oog van Rufus
Arenbergschouwburg, Antwerpen, 20 november 2010
De tijden dat Rufus Wainwright enkel solo kwam optreden in ons land omdat een begeleidingsband te duur was, liggen ver achter ons. Het solo optreden dat hij in het kader van Crossing Border in Antwerpen gaf was een heel bewust gekozen concept. Een avondvullend programma dat bestond uit twee volledig verschillende delen.
Het publiek werd voor het optreden vriendelijk verzocht om tussen de nummers niet te applaudisseren. Toch niet tijdens het eerste deel, want dan bracht Rufus zijn recentste plaat 'All Days Are Nights: Songs For Lulu' op zijn eentje aan een zwarte vleugelpiano. De nummers werden opgenomen in de aanloop naar het overlijden van zijn moeder. En dat thema stond ook tijdens het concert duidelijk centraal.
Zwaar geschminkt, gekleed in een theatrale donkere jurk trok Rufus ons binnen in zijn verdriet. Er was geen ruimte voor enige interactie met het publiek. “My mother’s in the hospital / My sister’s at the opera / I’m in love but let’s not talk about it / There’s so much to tell ya” zong hij in Zebulon terwijl op het scherm achter hem een gigantisch oog in slow motion een traan liet. Even later stond hij zonder woorden op en liep hij statig naar het licht aan het eind van de tunnel achter de coulissen.
Het feit dat een zoon op zo’n manier zijn verdriet probeerde te verwerken was aangrijpend. Het optreden zelf was dat echter niet. Daarvoor was het te hermetisch, te perfect.
Tijdens het deel na de pauze kregen we opnieuw de charmante en grappige Rufus te zien. Hij speelde niet alleen een greep uit zijn "Best of" zoals aangekondigd, maar had ook een bijzonder fijne verrassing in petto. Met begeleiding van Stephen Oremus bracht hij enkele van de Amerikaanse traditionals die hij opnam op 'Rufus does Judy at Carnegie Hall'. Op magsitrale wijze croonde hij zich door Do It Again, Alone Togheter, A Foggy Day en The Man That Got Away.
Samen met Dinner At Eight, een strijdlied over zijn vader Loudon Wainwright III, waren deze covers het hoogtepunt van de avond. Hierna was het niet moeilijk meer om hem te vergeven dat hij door de jetlag de tekst van Halleluiah vergat. Afsluiten deed Rufus heel toepasselijk met zijn ontroerende versie van Walking Song, een liefdeslied dat zijn moeder Kate McGarrigle schreef voor zijn pa. En zo verlieten we de zaal toch nog met een krop in de keel.
20 november 2010