Roots & Roses 2023 - Dag 1 - Feestje van tegenstellingen

Roots & Roses, 30 april 2023 - 1 mei 2023

Het was even wennen voor de doorgewinterde Roots & Roses-bezoekers dit jaar, want in tegenstelling tot vorige jaren waren er geen twee tenten, maar slechts één met daarin twee podia. Niks mis mee, zoals ze bij Crammerock weten, zij het dat de soundchecks zo nu en dan binnensijpelen in de set van de vorige act. Maar verder verliep alles op rolletjes. Of toch de eerste dag. 

"Une homme orchestra" Kamikazé was de eerste die we aan het werk zagen. En dat werk mag je letterlijk nemen. Hij zwoegde van achter een drumstel annex synth, dat hij de hele tijd teisterde, ondertussen de microfoon bijna tot aan de standaard in zijn muil opnemend. Leuk voor even, maar ook weer gauw vergeten. Dat het net de cover van 96 Tears (? And The Mysterians) en de eigengereide versie van The Doors' Riders On The Storm zijn, die ons zijn bijgebleven, is waarschijnlijk tekenend.

Dat was toch wel even anders bij Chuck Prophet & The Mission Express, die volgens de omroeper al sinds de eerste editie van het festival op de verlanglijst stond. Met een set, die beperkt werd tot vijfenveertig minuten, was het geen evidentie om de tent al zo vroeg op de dag warm te krijgen (ondanks het aangename weer), maar dat bleek desondanks geen enkel probleem. Vanaf opener Bobby Fuller Died For Your Sins tot afsluiter Willy Mays Is Up At Bat, waarvoor duchtig werd meegezongen, was dit optreden een feest, waarbij Prophet alle hoeken en kanten van het podiium afschuimde, ondertussen de gitaar als een machinegeweer afvurend of samen met Stephanie Finch (toetsen en accordeon) op je emoties spelend. En dan was er nog die hond die te pas en te onpas het podium kwam opgestormd.

Tussendoor waren er Kitty, Daisy & Lewis en Les Deuxluxes, die we aan ons voorbij lieten gaan. Daartegenover stond de pure klasse van Leyla McCalla, die in haar beste Franglais een poging deed om haar streven uit te leggen, maar die vooral indruk maakte met dansbare liedjes. Instrumentals, waarbij ze de cello streelde, maar ook liedjes gezongen in het Engels of in moedertaal, het Creools. Waar de onderwerpen vaak behoorlijk zwaar op de hand waren, was de toon meestal erg licht en was het moeilijk om stil te blijven staan op de frivole tonen die de tent werden ingestuurd. Dit was een welkome afwisseling van een ongekende zachtheid.

Maar met Jim Jones All Stars werden we opnieuw tegen een beenharde muur van onverslijtbare rock-'n-roll gesmakt. Al tijdens de soundcheck, toen ze The Cramps' Human Fly voorzagen van een zo mogelijk nog meer aardedonkere laag stoner, werd duidelijk dat nu echt wel alle stoelen en tafels aan de kant moesten (terwijl die er niet eens stonden). Met een energie, opgepompt uit een bodemloze put, stormde de man over de scène, daarbij alles en iedereen aanvurend alsof de dood hen op de hielen zat. Rock-'n-roll pur sang van de bovenste plank.