Ronnie Romero - Metalpareltjes
De Pul, Uden, 15 maart 2025
Hoewel velen zeggen dat metal aan het uitsterven is en alleen nog ouwe lullen aanspreekt en nu vele van de grotere bands langzaam aan het afbrokkelen zijn, is zoeken naar nieuw talent toch een lastige taak. Maar gelukkig zie je her en der toch enkele pareltjes opduiken.
Wij waren aanwezig in De Pul in Uden, waar twee van deze pareltjes onze verwachtingen overtroffen. Als opener was het voor ons nog onbekende Absolva geprogrammeerd, afkomstig uit Manchester. Hells Bells van AC/DC knalde door de speakers om ons te voor te bereiden op het komende gitaargeweld, terwijl de mannen hun plek innamen op het podium. Zonder pardon vuurde de band Code Red af, hetgeen aan een flink tempo meteen de verwachtingen voor de avond waarmaakte. Stevige en niet te gecompliceerde riffs met een dubbele gitaarsolo van zanger-gitarist Christopher Appleton en gitarist Luke Appleton. Als een op vaart gekomen trein denderde de band door met de geperfectioneerde heavy metal. De band heeft al zes albums uit en een volgend exemplaar staat al in de steigers. Daarin kregen we al een klein beetje inkijk, toen de band de single Find My Identity speelde. Voor dit nummer is Ronnie Romero zanger van dienst, maar aangezien hij zich nog klaar aan het maken was om het podium over te nemen, nam hij hieraan helaas geen deel.
Je zou Ronnie Romero kunnen kennen van bands als Lords Of Black, Ferrymen of Elegant Weapons, maar daarnaast heeft hij ook samengewerkt en getourd met Michael Schenker, heeft hij het laatste album van VanDenBerg ingezongen en was hij ook met Richie Blackmore’s Rainbow op tour, waar hij de bijna onmogelijke taak had de microfoon van Ronnie James Dio over te nemen. Toch is hij daarin geslaagd. U begrijpt dat deze vierenveertigjarige Chileense zanger al wat kilometers op de teller staan heeft.
De set begon hij met Stand Up And Shout van Dio. De kenmerkende, rauwe stem hield het publiek moeiteloos in de ban en de enkeling, die nog niet bekend was met deze zanger, was in no time verkocht. Na deze cover was het tijd voor eigen werk van het in 2024 uitgebrachte album ‘Too Many Lies, Too Many Masters'. Castaway On The Moon was de eerste song, die passeerde, en de band toonde aan dat ook zij niet van een kleintje vervaard waren. Zeker het enthousiaste gitaarwerk van José Rubio liet niets te wensen over.
Van datzelfde album kregen we ook nog I’ve Been Losing You en Chased By Shadows. En net zoals de voorganger doen ook deze tracks niet onder voor de klassiekers van bands als Dio en Rainbow. Hoewel zijn tourschema stevig gevuld is, blijft zijn stemgeluid ongeëvenaard. Moeiteloos brulde hij zich door de nummers heen en nergens was er een misplaatste noot te ontdekken. Niet zo gek dus dat hij bij een aantal grote namen onder de aandacht is gekomen.
Aan één van die namen heeft hij naar eigen zeggen een groot deel van zijn succes te danken. Gitarist Richie Blackmore (Deep Purple, Rainbow) heeft Romero geïntroduceerd bij het grote publiek. Als dank bracht de band Rainbows Stargazer ten berde, een track die zowel vocaal als instrumentaal een zware kluif is. Toch bracht de band het zonder verpinken tot een goed einde. En alsof dit nog niet genoeg was, kregen we later op de avond ook nog eens Kill The King en Rainbow In The Dark voorgeschoteld. Voor zowel de Ronnie Romero-fans als de Dio-fans kon de avond toen helemaal niet meer stuk. En na Vengeance, afkomstig van Romero's soloplaat werd het eerste deel van de set afgerond.
Popelend stond het publiek te wachten tot de band toch nog even terug zou komen en tegen ieders verwachting deden ze dat met een drietal Deep Purple-covers. Met The Battle Rages On bewees de band wederom dat ze tot alles in staat zijn en voor niemand moeten onderdoen. Opnieuw keek het publiek met grote ogen toe hoe de toetsenist een korte intro speelde van Child In Time. Want wie durft de vingers daaraan te branden? Hoewel Ronnie de hoge noten misschien niet in zich heeft, wist hij er met een schreeuw toch een mooi geheel van te maken. En net toen je dacht dat het niet beter kon, gooide de band nog meer olie op het vuur in de vorm van Burn. Onze avond kon niet meer stuk. En ongetwijfeld waren wij niet de enigen.