Roland - Never Enough

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

Roland die een plaat maakt, dat is iets uitzonderlijks. Van het dik dozijn platen dat hij sinds de jaren '70 heeft uitgebracht, zijn de meesten al lang zeldzaam tot onvindbaar. Roland die een live-optreden geeft, dat is dan weer niet zo'n evenement, ware het niet dat zijn optredens op z'n zachtst gezegd onvoorspelbaar zijn. Niet alleen is het gissen met welke uitgelezen muzikanten hij het podium zal betreden, ook van setlists of repeteren is - een enkele theatertournee buiten beschouwing gelaten - niet gauw sprake. Misschien is het juist daarom dat zijn optredens meestal fris, eigenzinnig en opwindend zijn. De verwachtingen voor de live-voorstelling van Rolands nieuwe plaat waren dan ook hoog bij het talrijk opgekomen publiek.

Roland heeft voor een excellente entourage gezorgd: Wigbert en Pieter-Jan Desmet op gitaar en een top-ritmesectie met Cesar Jansen op drums en Bart de Nolf aan de contrabas. Tijdens de trage opener I Loved a Lot duurt het even eer de mix goed zit. Maar Roland is goed bij stem en alles valt in de plooi. De muzikanten voelen zich duidelijk op hun gemak en laten komen wat komt.

Roland zet een intro in die herinnert aan zijn CD met El Fish en breit daar naadloos Midnight Star aan. Jammer dat Rolands zelfgeschreven nummers niet altijd uitblinken in tekstuele rijkdom. Het Engels is nu eenmaal een arme taal en we kunnen niet allemaal Leonard Cohen zijn.

Na het rustige werk mag het iets ritmischer met Never Too Soon: Pieter-Jan op twelvestring en ondertussen doet Wigbert leuke dingen met feedback. "Dankuwel. Tot ziens. Dat was het." grapt Roland, waarna Pieter-Jan zich luidop afvraagt wat ze nu gaan spelen. "Banjo," antwoordt Roland en voor Never Enough wordt dit instrument boven gehaald. Het nummer eindigt uiteindelijk in gegrom en geschreeuw.

Tijdens het archetypisch "elektrisch blueske" neemt Wigbert de mondharmonica voor zijn rekening terwijl Bart de Nolf zijn contrabas met de nodige inventiviteit bewerkt. Het publiek klapt intussen enthousiast mee met Officer, Kiss Me Please. De typische, psychedelische outro zet meteen de toon voor de lange aanzet tot Almost Home. Als Roland zijn akoestische gitaar op "sitar" afstelt, is hij vaak vertrokken voor een tijdje. Het nummer bloeit wel mooi open en de samenzang is bij momenten heel erg mooi. 

Na de voorstelling van de band wordt Hissing O' The Heat ingezet, net iets te traag om funky te zijn, maar halverwege komt de groove er toch nog in zodat het optreden met een klein beetje spreekwoordelijk vuurwerk wordt afgesloten. Nog één bisnummer kan er vanaf: een lange uptempo versie van It All Has to Do With It. Het publiek lust er pap van, maar het vat is blijkbaar af. 

Al bij al zeker een mooi optreden, al hadden wij gehoopt op een beetje meer: meer muziek, meer tijd, meer vuurwerk. Toegegeven, voor ons is het dan ook never enough.