Roky Erickson - Paddenstoelen

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 12 december 2010

Iedereen kent I Walked With A Zombie. Alleen niet van de eigenlijke songschrijver, maar in een andere versie. Eergisteren stond Roky Erickson,de enige echte songschrijver van dat en nog een heleboel andere, vergeten nummers, op het podium van Trix.

Voor voorprogramma Creature With The Atom Brain moet het een speciale avond zijn geweest. Zij ontleenden hun naam namelijk aan het gelijknamige nummer van hoger genoemd monument. Logisch dus dat ze met des te meer zin en inzet aan hun set begonnen.

De vergelijking tussen support en hoofdact gaat trouwens prima op, want ook deze Belgische band liet de gitaren psychedelische hoogten bereiken. Het was in elk geval een genoegen om dit viertal zich te zien uitleven in knarsende gitaarsolo’s die elkaar naar de kroon staken. In combinatie met een stuwende ritmesectie die, naargelang het concert vorderde, zich steeds verder verloor in de afgronden van de muziek, was dit een verdomd puike set van een groep die tot het beste van wat er nu in België rondwaart behoort. Nu alleen nog de voorraad paddenstoelen terugvinden.

Maar die zoektocht hoefde niet lang te duren, want Roky Erickson mag dan verlost zijn van zijn duivels, met zijn muziek kan je nog steeds moeiteloos roze olifanten zien. De onderwerpen van zijn songs zijn dan ook niet zelden zombies, vampieren en andere demonen die de mens al dan niet geestelijk tarten. Zelf lijkt hij die kwelduivels overwonnen te hebben want Erickson oog in elk geval bijzonder fris en monter.

Zeker van zijn stuk voelde de drieënzestigjarige rocker zich nochtans niet bepaald. Voortdurend hield hij zijn gitarist Kyle Ellison – u misschien ook bekend van Meat Puppets en Butthole Surfers – in het oog. Alsof hij voor elke nooit bevestiging zocht. Aanvankelijk had hij ook wat moeite met gitaarspelen zodat de helft van de lyrics van opener It’s A Cold Night For Alligators een beetje verloren ging. Maar naarmate de avond vorderde, werd hij zelfzekerder, waagde hij zich al eens aan een solo en begon hij zich ook steeds beter te amuseren.

De set was grotendeels opgebouwd uit ouder werk, hetgeen de talrijk opgekomen fans van The 13th Floor Elevators, zijn vroegere band, ongetwijfeld erg veel plezier deed. Smullen was het vooral van een snedig Bloody Hammer dat even later de loef werd afgestoken door een zo mogelijk nog pittiger Two Headed Dog (Red Temple Prayer).

Van de plaat die Erickson met Okkervil River opnam en zijn eerste nieuwe songs sinds veertien jaar bevat, werd slechts één nummer gepikt. Dat dat precies John Lawman was, verwonderde niemand. Die song paste namelijk volledig in de stevige uithaal die deze groep hier vanavond deed.

Uiteindelijk was het eerder vermelde Red Headed Dog, dat trouwens luid werd meegebruld, een waardige afsluiter voor een gesmaakt optreden.Nog eenmaal keerde Erickson en zijn band terug voor wat, na enige verwarring, toch een lekker wegbekkend Im Gonna Miss You werd.

Gezien de bewogen levensloop van Roky Erickson is het verbazingwekkend – en dat is misschien zelfs nog zwak uitgedrukt – dat de man überhaupt nog rechtop staat. Dat hij ook nog muziek maakt is waarschijnlijk een klein mirakel. Maar dat kan ook aan de paddenstoelen gelegen hebben.