Roger McGuinn - Beminneljke troubadour

De Roma, Borgerhout, 8 september 2014

Wat wij gedaan hebben toen we thuiskwamen van 'An evening with Roger McGuinn'? Nog tot een stuk in de nacht verder geluisterd naar ‘The Essential Byrds’, een verzamelcd waaruit McGuinn ruim had geput enkele uren voordien tijdens zijn concert in de Roma in Antwerpen.

Het was drie jaar geleden dat McGuinn meer dan aangenaam had verrast in de Handelbeurs in Gent. Een verrassing vormde zijn concert nu niet meer, aangenaam was het nog altijd. Het concept dat de opperByrd van destijds gebruikt is tegelijk eenvoudig en doeltreffend.

Alleen op het podium met zijn zevensnarige, akoestische Martingitaar en zijn legendarische, elektrische Rickenbacker geeft hij een overzicht van zijn repertoire, daarbij kwistig anekdotes en geschiedenisjes rondstrooiend. Zaken die de songs toch in een ander daglicht stellen en de aandacht van het publiek constant op scherp houden.

Sommige van die verhaaltjes - hoe Drug Store Truck Drivin’ Man geschreven was als reactie op een radiodj uit Texas, hoe hij bij het ontstaan van de Byrds bij gebrek aan eigen materiaal Mr. Tambourine Man van Dylan gewoon had willen oprocken zonder het besef dat het meteen een wereldhit zou worden of hoe hij de tekst voor Ballad Of Easy Rider had geschreven op basis van een versje dat Dylan hem door Peter Fonda op een stukje papier had laten bezorgen - hadden we al in Gent gehoord. We namen ze er niettemin graag bij omdat McGuinn ze op zo’n sympathieke manier vertelt, bevrijd van alle capsones die would be-legendes nogal eens plegen te bezitten.

En ondertussen rijgde hij de ene historische song na de andere aan elkaar: Mr Spaceman en Fifth Dimension zaten vooraan in de set, maar na de pauze passeerden So You Want To Be A Rock And Roll Star, Chestnut Mare (inclusief de echo op de stam), The Bells of Rhymney en Eight Miles High.

Wellicht zou McGuinn nooit de status bereikt hebben die hij nu bezit als hij niet zulke wonderlijke dingen had gedaan met de songs van Dylan. Het verbaasde dan ook niet dat hij zijn hele setlist lardeerde met songs van de grote bard. Met zijn nog vrij zuivere tenorstem zong hij ze stuk voor stuk met een verbazende frisheid.

Maar ook werk van Woody Guthrie, Leadbelly en Cab Calloway werd gebracht. En de auteurs werden telkens met heel veel respect door McGuinn vermeld. Zelfs post-Byrds werk werd niet vermeden zodat we ook een heel verhaal kregen over Dylans beruchte Rolling Thunder Review en over Dreamland en Cardiff Rose, songs die McGuinn aan die periode heeft overgehouden.

De jongste jaren is hij vooral bezig met archiverings- en conserveringswerk van de enorme schat aan folksongs, die hij in zijn lange carrière heeft geleerd. St. James Infirmary Blues en The Water Is Wide kregen zo hun plaats in het bijna twee uur durende, muzikale verhaal van deze beminnelijke troubadour.

In de bisnummers speelde McGuinn op veilig met I’ll Feel A Whole Lot Better en Turn, Turn, Turn waarvan de intro al meteen op herkenningsapplaus kon rekenen. Leave Her, Johnny, Leave  en het ondertussen bekende en samen met zijn vrouw geschreven May The Road Rise To Meet You sloten een sterk, aangenaam en vooral nostalgisch concert af.