Rodriguez - Net geen has been

Ancienne Belgique, Brussel, 15 april 2014

Hij zou dus naar België komen. Sixto Rodriguez, de Mexicaanse Amerikaan die jarenlang vegeteerde in Detroit en die door de pakkende en terecht bekroonde documentaire Searching For Sugarman uit het diepe dal der vergetelheid werd getrokken en veel vlugger dan de arme man in feite aankon onder de spotlights geprojecteerd. Donderdag 4 april passeerde hij in de AB en we waren erbij.

Het begon al bedenkelijk wanneer de intussen eenenzeventig-jarige man ondersteund door twee potige maar ook twee generaties jongere meisjes naar het centrum van het podium werd gebracht. Daar zou hij de rest van het concert blijven, enigszins wankel, uit een batterij bekers een onbestemd drankje  – een mengeling van thee en honing, grapte hij ergens halfweg het concert – slurpend en een reeks liedjes, eigen werk, hits en covers uit de fifties murmelend in een microfoon. Voilà, daarmee is ongeveer alles gezegd.

Rodriguez bleef vriendelijk, zowel voor het publiek als voor zijn band: zijn hoed ging regelmatig af, zij met minder zwier dan bij pakweg Leonard Cohen om in dezelfde generatie te blijven. Wij hadden bijna geschreven ‘dezelfde categorie’ maar dat is toch wel een beetje gelogen. Zowel in de pers als in de reeds genoemde documentaire wordt Rodriguez graag vergeleken met een folk- en protestzanger van weleer, genaamd Bob Dylan.

Sta ons toe de beschouwing als een welwillende verkrachting van de waarheid op te vatten. Toegegeven, Rodriguez zingt vals en is niet altijd verstaanbaar en dat kan Bob Dylan ook wel eens overkomen, maar die is eindeloos veel creatiever met die beperkingen. Bovendien heeft Rodriguez  een show met de spanningsgraad van een vooroorlogs kookboek. Neen de eredivisie kan Sixto niet aan. 

De setlist zelf dan. Daar viel weinig op af te dingen. Al zijn sterke songs kwamen aan bod, vaak begeleid door herkenningsapplaus van de met vele die hard fans volgelopen AB. Kenmerkend was dat Rodriguez regelmatig teruggreep naar standards uit zijn eigen jeugdjaren en dat ze het nog het best leken te doen van allemaal. Hij had al geopend met Love Me Or Leave Me van Nina Simone en met Lucille en Blue Suede Shoes kreeg Sixto het publiek op de hand.

Zijn eigen classics waren netjes uitgestrooid over de ganse set: vooraan kwam I Wonder, wat later Sugarman met een kleine niet echt overdonderende intro solo op gitaar, nog wat verder op Like Janis en op het einde de rest van het blik : Crucify Your Mind, Can’t Get Away en het toch wel mooie Forget It. 

Ondertussen waren zijn twee vrouwelijke assistenten alweer de scène opgekomen om Rodriguez in de coulissen te dragen. Na wellicht een nieuwe zuurstofkuur kon hij nog net drie afsluiters forceren met het op het einde van het concert toch ietwat ironisch klinkende I’m Gonna Live Till I Die.

Rodriguez live ? Heel veel leven zat er niet echt meer in maar bij wijze van curiositeit hebben de aanwezigen kennis kunnen maken met een fenomeen dat gezien het respect dat hij met zijn vroegere werk en zijn misgelopen carrière wel verdient, nog net geen has been is geworden.